![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/52/Hemosiderin1.jpg/640px-Hemosiderin1.jpg&w=640&q=50)
Hemosyderyna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hemosyderyna – kompleks białkowy magazynujący żelazo w komórkach. Zawiera mikrokryształy tlenowodorotlenku żelaza(III), Fe(O)OH, związane z białkiem, a także fosforany i jony innych metali[1]. Wraz z ferrytyną jest główną formą przechowywania nadmiaru żelaza w wątrobie[2], występuje również w śledzionie i szpiku ssaków[3]. Tworzy nieregularne, nierozpuszczalne agregaty widoczne pod mikroskopem optycznym i elektronowym[4]. Powstaje głównie w wyniku degradacji ferrytyny-L[2]. Żelazo zmagazynowane w hemosyderynie jest słabo biodostępne[potrzebny przypis], może być jednak łatwo uwolnione, prowadząc do niszczenia komórek miąższowych[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/52/Hemosiderin1.jpg/320px-Hemosiderin1.jpg)
Niektóre procesy chorobowe objawiają się przemieszczeniem dużej ilości hemosyderyny do tkanek; chociaż zazwyczaj nie dają objawów chorobowych, czasami mogą prowadzić do degradacji narządu, w którym się odkładają.
Hemosyderyna jest wykrywana w makrofagach, szczególnie po krwotokach[5][6], co sugeruje, że jej wytwarzanie jest związane z fagocytozą przez makrofagi czerwonych krwinek i hemoglobiny. Hemosyderyna może odkładać się w przebiegu chorób w różnych narządach.
Żelazo w organizmie jest niezbędne do przebiegu wielu reakcji chemicznych (w szczególności reakcji redukcji-utleniania), jednakże wykazuje również właściwości toksyczne, gdy nie jest właściwie magazynowane. W związku z tym organizm ludzki wykształcił wiele mechanizmów odpowiadających za jego przechowywanie.