Heksyl, dipikryloamina (HNDP) – kruszący materiał wybuchowy. Stosowany głównie w mieszaninie z trotylem, azotanem amonu i glinem do napełniania torped, min morskich, bomb lotniczych itp.
Szybkie fakty Nazewnictwo, Wzór sumaryczny ...
Heksanitrodifenyloamina
|
|
Nazewnictwo |
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC) |
2,4,6-trinitro-N-(2,4,6-trinitrofenylo)anilina |
Inne nazwy i oznaczenia |
heksyl, heksanitrodifenyloamina, dipikryloamina, żółcień cesarska |
|
Ogólne informacje |
Wzór sumaryczny |
C12H5N7O12 |
Masa molowa |
439,21 g/mol |
Wygląd |
ceglastoczerwony proszek |
Identyfikacja |
Numer CAS |
131-73-7 5369-29-9 (sól potasowa) |
PubChem |
8576 |
SMILES |
C1=C(C=C(C(=C1[N+](=O)[O-])NC2=C(C=C(C=C2[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-] |
|
InChI |
InChI=1S/C12H5N7O12/c20-14(21)5-1-7(16(24)25)11(8(2-5)17(26)27)13-12-9(18(28)29)3-6(15(22)23)4-10(12)19(30)31/h1-4,13H |
InChIKey |
CBCIHIVRDWLAME-UHFFFAOYSA-N |
|
|
Niebezpieczeństwa |
Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów |
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[3] |
|
|
Zwroty H |
H201, H330, H310, H300, H373, H411 |
Zwroty P |
brak wiarygodnych danych |
|
Europejskie oznakowanie substancji |
oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne |
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[3] |
|
|
|
Wybuchowy (E) |
Silnie toksyczny (T+) |
Groźny dla środowiska (N) |
|
|
Zwroty R |
R3, R26/27/28, R33, R51/53 |
Zwroty S |
S1/2, S27/28, S35, S36/37, S45, S61, S63 |
|
NFPA 704 |
Na podstawie podanego źródła[1] |
|
|
|
Numer RTECS |
JJ9275000 |
|
Podobne związki |
Podobne związki |
tetryl |
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
|
Zamknij
Mieszanina 40% heksylu i 60% trotylu nosi nazwę heksanit[4]. Inne mieszaniny z użyciem heksylu, określane Schießwolle 18, 36 i 39 były używane do napełniania niemieckich głowic torpedowych w czasie obu wojen światowych[5].
Sole amonowe bądź sodowe heksanitrodifenyloaminy są czasem nazywane Aurantia, czyli żółcień cesarska. Związki te były wykorzystywane do barwienia wełny, jedwabiu oraz przede wszystkim skóry na kolor żółty. Barwnik ten odkrył w 1873 r. Emil Kopp[potrzebny przypis].