Grobowce mykeńskie
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grobowce mykeńskie – grobowce z okresu kultury mykeńskiej, znajdujące się na Półwyspie Peloponeskim, które w swej charakterystycznej formie i konstrukcji pojawiły się w XVII-XVI wiek p.n.e. Budowane one były głównie dla władców i najwyższych warstw społecznych, podczas gdy większość społeczeństwa kontynuowała zwyczaj palenia zwłok.
Grobowce mykeńskie, tzw. szybowe były budowane w formie szybu o głębokości 1-5 metrów i przeciętnych rozmiarach komory od 2*3 do 4*6 metrów. Boczne ściany obudowywane były kamieniami i suszonymi cegłami. Na grobach, otoczonych murem, umieszczane były stele grobowe[1].
W XVI wieku p.n.e. zaczęły pojawiać się, wykuwane w skale, groby o konstrukcji kopułowej, przeznaczone dla władców. Składają się one z trzech części, dromosu, przedsionka i komory uszczelnionej gliną. Były one nakrywane pozorną kopułą. Również w tych grobowcach umieszczana była na jego szczycie stela. Dromos był zasypywany ziemią, zaś wejście blokowane kamieniami.
W Mykenach odnaleziono 9 tego typu grobowców[2], ponadto odkryte zostały one także w innych częściach Hellady. Najsłynniejszym mykeńskim grobowcem drugiego typu jest tzw. Skarbiec Atreusza.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
