Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gisant – termin pochodzenia francuskiego, używany od XV w. i oznaczający rzeźbiarskie przedstawienie zmarłych leżących na nagrobku. Typowy gisant przedstawia zmarłego leżącego na plecach z rękoma złożonymi na piersiach, w stanie wiecznego spoczynku, w oczekiwaniu na zmartwychwstanie.
Pierwsze przedstawienia tego typu pojawiły się w średniowieczu na przełomie XI i XII w., np. nagrobek Wilhelma VIII Akwitańskiego zmarłego w 1086 r. Zmarli byli przedstawiani naturalistycznie, często z widocznymi znamionami śmierci (tzw. transi). W okresie renesansu zaczęto ukazywać zmarłych wspartych na łokciu, jakby czuwających i pogrążonych w zadumie lub modlitwie. W barokowych przedstawieniach pojawiła się dramaturgia. Twórca nagrobka kardynała Richelieu François Girardon uwiecznił go umierającego w otoczeniu dwóch kobiet symbolizujących Pobożność i Żałobę[1]. W XX w. także wznoszono nagrobki zwieńczone gisantem, np. papieża Piusa XI.
Przeciwieństwem gisantu jest poza oranta, w której postać przedstawiano żywą, w pozie modlitewnej z uniesionymi rękoma.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.