Gestalt
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gestalt (niem. «postać»[1]) – zaproponowana przed II wojną światową w Niemczech teoria percepcji alternatywna wobec innych znanych i akceptowanych na początku XX wieku. Ze względu na swoje oryginalne podejście do opisu zjawiska percepcji doczekała się kontynuacji i została rozwinięta.
![]() |
Ten artykuł od 2023-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Jednymi z twórców teorii byli Wolfgang Köhler, Max Wertheimer oraz Kurt Koffka[potrzebny przypis].
Obecnie określenie „gestalt” odnosi się do szkoły terapii (zobacz poniżej), zaś do teorii percepcji zaproponowanej przez szkołę berlińską stosuje się termin psychologia postaci.
Gestalt to jednocześnie forma psychoterapii, kierunek w psychologii oraz swoista filozofia życia. Jako kierunek w psychologii, gestalt wywodzi się z psychoanalizy, choć jednocześnie stoi z nią w dość ostrej sprzeczności. Jako filozofia życia, wywodzi się również z jednej strony z psychoanalizy, a z drugiej z egzystencjalizmu, fenomenologii oraz buddyzmu zen. Gestalt nie jest właściwie ani pełnym kierunkiem filozoficznym, ani pełnym „naukowym” działem psychologii. Jest czymś z pogranicza psychologii, filozofii i sztuki. Jednak wiele koncepcji wypracowanych przez gestalt weszło do słownika współczesnej psychologii.
Idea gestaltu powstała w procesie rozwoju i jednocześnie opozycji do klasycznej psychoanalizy. Ruch ten rozwinął się w środowisku niemieckich emigrantów w USA w latach 40. XX wieku. Za jego założycieli uważa się małżeństwo dwojga psychoterapeutów Laury i Fritza Perlsa, które skupiło wokół siebie grono terapeutów i pacjentów, tworząc pierwszy Instytut gestaltu w Nowym Jorku. Do lat 70. XX wieku środowisko gestaltu było mało znane i uważane przez innych psychoterapeutów za odszczepieńców. Wzrost popularności gestaltu nastąpił w połowie lat 70. Obecnie techniki terapeutyczne pochodzące z gestaltu zostały włączone do głównego nurtu współczesnej psychoterapii.