Galileo (system nawigacyjny)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Galileo – europejski system nawigacji satelitarnej, uruchomiony 15 grudnia 2016[1][2]. System jest równoważną alternatywą do amerykańskiego systemu GPS, rosyjskiego GLONASS i chińskiego Beidou, lecz w przeciwieństwie do nich miał być kontrolowany przez instytucje cywilne.
Jego zaletą i powodem, dla którego ma być konkurencją i uzupełnieniem GPS-u, jest mniejszy promień błędu (ma on wynosić ok. 1 m na otwartej częstotliwości i ok. 10 cm na częstotliwości płatnej). Prace nad Galileo przeciągały się w czasie. Początkowo projekt miał kosztować 1,8 mld euro. Szacunki z 2000 roku, mówiły już o 7,7 miliarda €, z czego 2,6 miliarda € miało być ponoszone przez rządy, a reszta przez prywatnych inwestorów. W 2010 think-tank „Open Europe” oszacował całkowity koszt systemu Galileo na 22,2 miliardy euro pokrywane w całości przez rządy. Obecnie na orbicie jest 24 z 30 docelowych satelitów (z czego część ma wadliwie pracujące zegary[3]). W roku 2020 konstelacja Galileo składa się z 3 satelitów typu IOV (In-Orbit-Validation) oraz 21 satelitów FOC (Fully Operational Capability). Dodatkowo na orbitach mimośrodowych krąży pierwsza para satelitów FOC, w przypadku których zawiódł ostatni moduł wynoszenia statków kosmicznych na orbitę[4]. Satelity mimośrodowe posiadają status testowy, jednakże nadają się całkowicie do celów precyzyjnego pozycjonowania i geodezji[5][4].