Fuga (muzyka)
forma muzyczna / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Fuga (muzyka)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Fuga (łac. fuga ucieczka, fugare gonić) – jedna z najbardziej kunsztownych form muzycznych, oparta na ścisłej polifonii i imitacji[1][2][3][4][5].
Fuga jest wielogłosowa (ma od 2 do 6 głosów) oraz ma jeden lub więcej tematów (zwykle do 4)[1][2][3][4][5]. Forma ta od momentu powstania w XVII wieku była swoistym sprawdzianem warsztatu kompozytorskiego twórcy[1][4]. Była to najważniejsza forma polifoniczna baroku[1][2][3][4][6], a najwyższą doskonałość osiągnęła w twórczości J.S. Bacha. Występują fugi instrumentalne (na instrument solowy, zespół instrumentalny) i chóralne. Może stanowić samodzielny utwór muzyczny lub część większej formy (mszy, sonaty, opery itd.)[1][2][3][4]. Ze względu na ścisłość rządzących nią reguł często porównywana jest do jednej z najbardziej kunsztownych form literackich – sonetu. Mniej zaawansowaną quasi-fugę, zazwyczaj dwugłosową, nazywa się fughettą, a określenie wykonawcze wskazujące na grę utworu „w stylu fugi” to fugato[1][2][4].