Frederick C. Sherman

Frederick Carl Sherman (ur. 27 maja 1888, zm. 27 lipca 1957) − amerykański oficer United States Navy i lotnik, jeden z najbardziej utytułowanych admirałów II wojny światowej.

Frederick Carl Sherman

Ted

Wiceadmirał Frederick Sherman
Vice Admiral
Data i miejsce urodzenia	27 maja 1888 Port Huron, Michigan
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1957 San Diego Kalifornia
Przebieg służby
Lata służby	1910–1947
Siły zbrojne	US Navy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa: bitwa na Morzu Koralowym bitwa pod Midway walki o Guadalcanal bitwa morska o Leyte bitwa o Iwo Jimę bitwa o wyspę Okinawa
Odznaczenia

Życiorys

Sherman urodził się w Port Huron w stanie Michigan w roku 1888. Jego pradziadek, Loren Sherman, był wieloletnim wydawcą i redaktorem lokalnej gazety The Daily Times w Port Huron. Ojciec, Frederick Ward Sherman, sprzedał tytuł i wydawnictwo w roku 1907 i wyemigrował do Kalifornii, gdzie w roku 1911 otworzył nową gazetę The Daily Independent w Santa Barbara, bądąc jak dziadek redaktorem i wydawcą.

Sherman studiował w United States Naval Academy, którą ukończył w 1910 roku. Podczas I wojny światowej służył jako dowódca okrętów podwodnych H-2 i O-2.

Gdy uzyskał licencję pilota lotnictwa morskiego Sherman w roku 1937 został oficerem wykonawczym lotniskowca USS „Saratoga” (CV-3) i Bazy Lotnictwa Morskiego w San Diego, które to obowiązki pełnił do roku 1938. W roku 1940 został dowódcą lotniskowca USS „Lexington” (CV-2) i był nim aż do straty okrętu w bitwie na Morzu Koralowym, kiedy to wykazał się odwagą i profesjonalizmem dbając o los załogi tonącej jednostki, którą opuścił jako ostatni^[1].

Awansowany na stopień kontradmirała służył do końca 1942 roku jako asystent szefa sztabu dowódcy United States Navy admirała Ernesta Kinga. W roku 1943 został dowódcą 2 Grupy Lotniskowców w ramach tworzonej właśnie Fast Carrier Task Force, a w latach 1944-1945 dowodził grupą uderzeniową TG 38.3 (dwa duże lotniskowce „Essex” i „Lexington” oraz dwa lekkie „Princeton” i „Langley”)^[2].

24 października 1944 roku, w czasie walk morskich u wybrzeży Leyte, Japończycy zaatakowali TG 38.3 Shermana z lotnisk na Luzonie. Japońscy lotnicy ponieśli ogromne straty od ognia myśliwców pokładowych, lecz gdy wydawało się, że atak został odparty, zza chmur znurkował pojedynczy bombowiec D4Y Suisei i trafił bombą w pokład lotniskowca „Princeton”^[3]. Bomba eksplodowała w piekarni okrętowej, a płomienie szybko dotarły do pokładu hangarowego, gdzie stało sześć samolotów torpedowych, które natychmiast zajęły się ogniem. Zaczęły się wewnętrzne eksplozje i wiadomo było, że okręt jest skazany na zagładę. Co więcej, gdy do jego burty podszedł krążownik „Birmingham”, aby pomóc w zwalczaniu pożaru i przejąć część załogi, nastąpiła potężna eksplozja. Krążownik miał 299 zabitych i 420 rannych, czyli dużo więcej, niż lotniskowiec, na którym zginęło 108 ludzi, a 190 zostało rannych)^[4]. „Princeton” zatonął dobity tego samego dnia torpedami własnych okrętów^[5].

Sherman był trzykrotnie dekorowany Krzyżem Marynarki Wojennej. 11 stycznia 1961 roku jego imieniem nazwane zostało lotnisko Sherman US Navy Field na San Clemente Island u wybrzeży Kalifornii. Awansowany w roku 1945 na wiceadmirała został − już po wojnie, w roku 1946 − dowódcą 5 Floty.

Odszedł na emeryturę w 1947 roku i zmarł 27 lipca 1957 roku w San Diego^[6] .

Ted Sherman napisał, opartą na własnych doświadczeniach książkę Combat Command, historię walk na pacyficznym teatrze działań II wojny światowej. Książka została wydana nakładem E.P. Dutton Inc w 1950 i wznowiona przez Bantam Books w 1982 roku.

Przypisy

1. Lundstrom 2005 ↓, s. 278-282.
2. Smith 1991 ↓, s. 56-58.
3. Bradshaw i Clark 1990 ↓, s. 103.
4. Bradshaw i Clark 1990 ↓, s. 117.
5. Hastings 2009 ↓, s. 136.
6. Death Records 2006 ↓.

Bibliografia

• T.I. Bradshaw, M.L. Clark: Carrier down: the story of the sinking of the USS Princeton (CVL-23). Austin: Eakin Press, 1990. ISBN 978-0-89015-773-2.
• California Death Records. [w:] RootsWeb.com [on-line]. 2006.
• Max Hastings: Retribution: The Battle for Japan 1944-45. New York: Vintage Books, 2009. ISBN 978-0-307-27536-3.
• John B. Lundstrom: The First Team: Pacific Naval Air Combat from Pearl Harbor to Midway. Annapolis, MD: U.S. Naval Institute Press, 2005. ISBN 1-59114-471-X.
• Frederick C. Sherman: Combat Command: the Aircraft Carriers in the War. Toronto / New York: Bantam Books, 1982. ISBN 0-553-22917-6. Brak numerów stron w książce
• Robert R. Smith: Triumph in the Philippines. Washington, D.C.: Office of the Chief of Military History, 1991, seria: United States Army in World War II: The War in the Pacific. ISBN 978-1-4102-2495-8.

Linki zewnętrzne

• http://www.microworks.net/PACIFIC/biographies/frederick_sherman.htm

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000038957749
• VIAF: 58621114
• LCCN: no00031382
• J9U: 987007451774505171