Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Henryk Machnowski (ur. 20 listopada 1896 w Złoczowie, zm. 1966[1]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
 Feliks Henryk Machnowski mjr (1933) | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 listopada 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
1966 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty Legionów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
.jpg)
Urodził się 20 listopada 1896 roku w Złoczowie, w rodzinie Seweryna[2]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów w stopniu porucznika, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1775 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów w Wilnie[4][5]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Batalionu Szkolnego Piechoty DOK III do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[6]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[7]. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 189 lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1932 roku był oficerem 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach[9]. W 1934 roku został przeniesiony do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[10]. W 1936 roku został członkiem Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ. W 1936 roku został awansowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku był zastępcą szefa Biura Inspekcji GISZ i oficerem do spraw wyszkolenia[11].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów. Został deportowany w głąb ZSRR. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. W trakcie przemieszczania wojsk polskich w stopniu podpułkownika pełnił funkcję dowódcy ośrodka ewakuacyjnego w Teheranie[12]. Wraz z 2 Korpusem Polskim Polskich Sił Zbrojnych przebył szlak przez Bliski Wschód. Brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino pełniąc funkcję zastępcy dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty[13][14], a następnie od 17 maja do 4 czerwca 1944 roku dowódcy tej brygady[15]. Od grudnia 1944 roku w Peebles w Szkocji jako wykładowca Wyższej Szkoły Wojennej PSZ.[potrzebny przypis]
Po wojnie pozostał na emigracji. Osiadł w Argentynie, gdzie w Buenos Aires w 1962 roku wydał publikację pt. Wilki zedrą łańcuchy a świnie sądzone będą[16].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
