Europa niemieckojęzyczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język niemiecki jako język urzędowy i język mniejszości jest używany w krajach Europy Zachodniej i Środkowej (Deutscher Sprachraum). By określić zasięg języka niemieckiego używa się określeń kraje niemieckojęzyczne, terytoria niemieckojęzyczne lub, zamiennie, Europa niemieckojęzyczna (nieliczne terytoria zamorskie, w których mówi się po niemiecku, są zazwyczaj pomijane). Razem z Europą anglojęzyczną, krajami nordyckimi oraz regionami niderlandzkojęzycznymi, Europa niemieckojęzyczna tworzy Europę germańską.
Niemiecki jest pierwszym językiem ok. 90-95 milionów ludzi w Europie (co stanowi 13,3% wszystkich Europejczyków), będąc drugim najczęściej używanym językiem ojczystym w Europie po rosyjskim, a przed francuskim (66,5 miliona mówiących) i angielskim (64,2 miliona mówiących).
Kraje niemieckojęzyczne to: Niemcy (95%, 78,3 mln), Austria (89%, 7,4 mln), Szwajcaria (64%, 4,6 mln) i Liechtenstein (0,03 mln). Za państwo niemieckojęzyczne uważa się państwo, w którym niemiecki jest nie tylko językiem urzędowym (Amtssprache), ale także narodowym (Nationalsprache) oraz – dla większości rdzennych mieszkańców – ojczystym (Muttersprache). W Szwajcarii istnieją cztery języki narodowe, posiadające jednocześnie status języków urzędowych: niemiecki, francuski, włoski i retoromański. W Niemczech i Austrii za języki narodowe uznane są oprócz niemieckiego także języki mniejszości narodowych. Ponieważ w Liechtensteinie nie ma mniejszości narodowych, niemiecki – w rozumieniu Konwencji ramowej o mniejszościach narodowych (ang. Framework Convention for the Protection of National Minorities) Rady Europy – jest jego jedynym językiem urzędowym i narodowym. Luksemburg, przez niektórych mylony czasem z Liechtensteinem, nie jest państwem niemieckojęzycznym, choć niemiecki (obok francuskiego i luksemburskiego) jest jednym z jego języków urzędowych.