Urodził się w Koloszwarze (dziś Kluż-Napoka) w Siedmiogrodzie. Jego ojcem był Jenő Jendrassik, znany lekarz i profesor fizjologii. Ernő ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Budapeszcie w 1880 roku i rozpoczął pracę w Klinice Medycyny Wewnętrznej. Jego pierwsza praca, zatytułowana Beiträge zur Lehre von den Sehnenreflexen, została opublikowana w 1883 i przysporzyła Jendrassikowi uznanie w kraju i za granicą. Dzięki niej dostał możliwość podróży po Europie i odwiedzenia wszystkich ważniejszych neurologicznych klinik, w Wiedniu, Monachium, Lipsku i Paryżu, gdzie przez sześć miesięcy 1884 roku pracował z Jeanem-Martinem Charcotem[1].
Od 1894 roku Jendrassik pracował na oddziale neurologicznym w 2. Klinice Medycyny Wewnętrznej, przekształconym w 1902 roku w samodzielną Klinikę Neurologiczną. W 1908 roku zastąpił Frigyesa Korányiego na stanowisku dyrektora i ordynatora 1. Kliniki Medycyny Wewnętrznej, na którym pozostał przez następne 13 lat. Tam zorganizował od razu osobny oddział i ambulatorium neurologiczne. Zajmował się nie tylko neurologią i medycyną wewnętrzną ale też psychiatrią, mimo że w tym czasie na Węgrzech psychiatria była oddzielnie wykładana i nauczana.
Węgierska Akademia Nauk wybrała Jendrassika w 1898 roku na członka korespondenta, a w 1918 roku został jej członkiem rzeczywistym. Należał do Société anatomique w Paryżu. Zmarł 21 grudnia 1921 roku w Budapeszcie.
W 1922 roku, rok po śmierci Jendrassika, Károly Schaffer stwierdził, że „z uzasadnioną dumą, możemy go nazwać węgierskim Charcotem”. Uniwersytet Semmelweisa w 1960 roku ustanowił medal Ernő Jendrassika przyznawany co roku autorowi najwybitniejszej publikacji naukowej[1].
Jendrassikowi poświęcono szereg artykułów biograficznych i wspomnieniowych, większość w języku węgierskim[2][3][4][5][6][7][8], także w niemieckim[9] i angielskim[1].
Jendrassik opublikował 123 prace w węgierskich i zagranicznych czasopismach, z których 23% poświęconych było medycynie wewnętrznej, 44% neurologii, a 14% psychiatrii[1]. Zajmował się również filozofią, psychologią i psychiatrią sądową. Doniosłe były jego badania nad neurologią ruchu: rozpatrywał czynność mięśnia nie w związku z jego rzeczywistą lokalizacją, ale miejscem przyczepu (np. mięsień podłopatkowy i nadgrzebieniowy zaangażowane są w ruch dalszego odcinka ręki, mimo że są od niego oddalone)[1]. Przez niemal 20 lat kariery naukowej badał odruchy, począwszy od uznanej pracy z 1882 roku. Jendrassik wyróżnił trzy grupy odruchów:
ścięgniste i okostnowe, których łuk odruchowy przebiega przez rdzeń kręgowy;
skórne, w których droga odruchu angażuje korę mózgową;
złożone (np. połykanie, mikcja), w których przełączenie między neuronami czuciowymi a ruchowymi odbywa się w niżej położonych częściach mózgowia. Opisał zjawisko wykorzystywane przez neurologów do dziś jako manewr Jendrassika (ang. Jendrassik maneuvre, niem. Jendrassik'scher Handgriff): odruch (np. kolanowy) jest wzmocniony, gdy jednocześnie inna grupa mięśni w tym samym czasie jest w skurczu. Zjawisko można zaobserwować wywołując odruch kolanowy u osoby splatającej mocno dłonie lub wykonującej inną pracę mięśni rąk[11]. Jendrassik podał prawidłowe wytłumaczenie zjawiska jakim jest ośrodkowe wzmożenie aktywności włókien aferentnych, a nie odwrócenie uwagi pacjenta jak nieraz jeszcze dziś się uważa[1].
Jendrassik między 1887 a 1892 rokiem prowadził intensywne badania nad popularną wówczas hipnozą. Na Węgrzech wczesne badania nad hipnotyzmem z psychiatrycznego punktu widzenia przeprowadzali Károly Laufenauer i jego młody asystent Károly Schaffer w klinice Wydziału Zdrowia i Patologii Psychicznej budapeszteńskiego Wydziału Medycyny. Jendrassik swoje badania prowadził w Klinice Chorób Wewnętrznych. Poza hipnozą badał też inne zjawiska fizjologiczne, najwięcej zainteresowania poświęcając jednak potędze sugestii, wolnej woli i sądowym implikacjom hipnozy. We wrześniu 1894 roku całą Europę obiegła wiadomość o spowodowanej hipnozą śmierci młodej pacjentki Franza Neukomma podczas jednego z popularnych publicznych seansów hipnotycznych[12]. Jendrassik przeprowadził szereg eksperymentów behawioralnych mających dowieść zupełnego braku wolnej woli u zahipnotyzowanych pacjentów. Opisał m.in. doświadczenie jakiemu poddał swoją pacjentkę Ilmę, która za sprawą hipnozy myślała, że jest psem, chodziła na czterech kończynach i szczekała. Innego pacjenta Jendrassik poczęstował surowym ziemniakiem, przekonując go że karmi go pieczonym udkiem kurczaka. Pacjent zjadł ziemniaka „z wielkim apetytem”[13]. Inni jeszcze zahipnotyzowani pacjenci pili ocet przekonani, że jest to wyśmienity tokaj. W końcu, Ilma na sugestię Jendrassika skłonna była bez wahania pisać listy miłosne do lekarza, który miał rzekomo zabić jej ojca. W innym eksperymencie próbowała zabić rolką papieru jednego z lekarzy, również poddana odpowiedniej sugestii. Konkludując, Jendrassik uznał, że osoba w stanie hipnozy nie dysponuje żadną wolną wolą i stąd wszystkie jej działania są efektem narzuconej woli hipnotyzera. W kontekście przypadku Elli, pacjentki Neukomma, przemawiałoby to za jego winą[12].
Jendrassik badał też dziedziczne schorzenia układu nerwowego. Opisał w szczegółach 25 członków 14 dotkniętych nimi rodzin[14][15], przebadanych następnie neuropatologicznie przez Károlya Schaffera. Jendrassik napisał rozdział o neurologicznych chorobach genetycznych do podręcznika neurologii pod redakcją Maxa Lewandowsky’ego[15].
Na polu medycyny wewnętrznej osiągnięciem Jendrassika było odkrycie diuretycznych własności kalomelu, i opracowanie optymalnej dawki redukującej niepożądane działanie przeczyszczające związku[16][17]. Napisał też prace z dziedziny neuroanatomii, między innymi zaproponował, że włókna czuciowe dla gruczołu łzowego odchodzą od nerwu Widiusza (gałąź nerwu VII) do nerwu V w okolicy zwoju skrzydłowo-podniebiennego[18]. W latach I wojny światowej zajmował się psychozą wojenną, zauważając jej odpowiednik także u cywili. "Wśród tych ludzi, którzy nie ucierpieli w żadnym stopniu od fizycznych urazów, widziałem zupełnie typowe przypadki astazji, tików, skurczy [...] prawdziwy odpowiednik psychozy u żołnierzy[19].
Jako psychiatra Jendrassik dał się zapamiętać jako nieprzejednany wróg psychoanalizy. W sporządzonej na prośbę ministra Zsigmonda Kunfi opinii stwierdził, że psychoanaliza nie jest nauką, „szerzy niemoralność i pornografię”[20]. W podręczniku interny Jendrassik określił ją ponownie jako zamaskowaną pornografię (getarnte Pornographie) i dalej:
Według tej nauki, histeria jest jedynie następstwem doznanych urazów na tle seksualnym (lub tylko psychicznych) w najwcześniejszym dzieciństwie, i proponuje psychoanalizę jako metodę jej leczenia. Ta składa się z trwających tygodniami prywatnych rozmów, podczas których lekarz zadaje pacjentowi nietaktowne, dręczące i nieprzyzwoite pytania. Tak długo jak ci uczeni piszą tylko senniki (a robią to!) nie powinniśmy sprawy brać na poważnie, jednak metoda ta stanowi dla młodych dziewcząt duże zagrożenie [21]
Jendrassik był zainteresowany organizacją opieki zdrowotnej w swoim kraju i brał czynny udział w jej rozwoju. Korespondował m.in. z Pierre'em Marie chcąc poznać od niego organizację służby zdrowia we Francji. W liście z 6 stycznia 1893 roku (cytowanym przez Pásztora) Marie odpowiedział Jendrassikowi, że we Francji szpitale podlegają lokalnym samorządom, a ośrodki dla psychicznie chorych i sierocińce bezpośrednio władzom centralnym. Paryż jest wyjątkiem, gdzie skomplikowane zależności (Assistance Publique) rządzą finansowaniem instytucji zdrowia publicznego[1]. Marie i Jendrassik korespondowali dłużej, a w zachowanych listach znajduje się np. pytanie Mariego o praktyczne wskazówki dotyczące planowanej przez Charcota i jego żonę podróży do Konstantynopolu statkiem przez Dunaj. W 1893 roku Marie dzielił się z Jendrassikiem pomysłem założenia wraz z przyjacielem Édouardem Brissaudem nowego czasopisma, „Revue Neurologique”.
Beiträge zur Lehre von den Sehnenreflexen.„Deutsches Archiv für klinische Medizin”.33,s.177–199,1883.
Különös reflectiorius görcsök hysterikus nönél. Orvosi Hetilap 27, ss. 1183-1187 (1883)
Zur Untersuchungsmethode des Kniephänomens.„Neurologisches Zentralblatt”.4,s.412–415,1885.
Jendrassik E, Marie P. Contribution à l'étude de l'hémiatrophie cérébrale par sclérose lobaire. Arch Physiol 1, ss. 51-105, 1885
A hypnotismusról. Orvosi Hetilap 29; 53: 88, 1885
Das Calomel als Diureticum. Deutsches Archiv für klinische Medizin 1885-1886, 38, 499-524.
De l'hypnotisme. Archives de Neurologie 11 (1886)
Vom Verhältnisse der Poliomyelencephalitis zur Basedow'sehen Krankheit[22]. (1886)
A reflexek localisatiojáról. Orvosi Hetilap 30, ss. 1161; 1193, 1886
ErnstE.JendrássikErnstE., Allgemeine Betrachtungen über das Wesen und die Function des vegetativen Nervensystems, „Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medicin”, 145 (3), 1896, s. 427–457, DOI:10.1007/BF01969894, ISSN0720-8723(niem.).
ErnstE.JendrássikErnstE., Vom Verhältnisse der Poliomyelencephalitis zur Basedow'schen Krankheit, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 17 (2), 1886, s. 301–321, DOI:10.1007/BF02172694, ISSN0003-9373(niem.).
ErnstE.JendrassikErnstE., Das Prinzip der Bewegungseinrichtung des Organismus, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 25 (5-6), 1904, s. 347–397, DOI:10.1007/BF02063794, ISSN0367-004x(niem.).