Emu czarne

Emu czarne^[5] (Dromaius novaehollandiae minor) – wymarły podgatunek emu, dużego ptaka nielotnego z podrodziny emu (Dromaiinae) w rodzinie kazuarowatych (Casuariidae)^[5][6]. Zamieszkiwał niegdyś wyspę King leżącą w Cieśninie Bassa, między Australią a Tasmanią. Często był traktowany jako odrębny gatunek, IUCN do tej pory tak go klasyfikuje^[4].

Emu czarne

Dromaius novaehollandiae minor[1]
Spencer, 1906
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Nadrząd	ptaki paleognatyczne
Rząd	kazuarowe
Rodzina	kazuarowate
Podrodzina	emu
Rodzaj	Dromaius
Gatunek	emu
Podgatunek	emu czarne
Synonimy
Dromæus minor Spencer, 1906[2] Dromaius minor Spencer, 1906[1] Dromaius ater Vieillot, 1817[3] Dromaius novaehollandiae ater Vieillot, 1817 Dromaius bassi Legge, 1907 Dromaius spenceri Mathews, 1912
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]
wymarły

Opis i ekologia

Był ciemno upierzony i podobnie jak blisko spokrewnione z nim emu małe (Dromaius novaehollandiae baudinianus), znacznie mniejszy od kontynentalnego emu zwyczajnego.

Niestety, jak w przypadku większości wymarłych zwierząt, ekologia tego ptaka jest wciąż słabo poznana. Ze sprawozdań XIX-wiecznych wypraw wiadomo tylko, że zamieszkiwał obrzeża lasu wyspowego.

Przyczyny i okoliczności wymarcia

Podgatunek wymarł na wolności około 1805 roku wskutek nadmiernych polowań łowców fok i wielorybów przebywających na wyspie. Przypuszczalnie dwa lub trzy ptaki przywiezione przez Baudina przetrwały do roku 1822 w ogrodzie botanicznym Jardin des Plantes w Paryżu.

Do dzisiaj w muzeach na całym świecie zachowało się wiele szkieletów emu czarnego i tylko jeden okaz ocalały z jednej z wypraw odbytej w latach 1802–1804 przez francuskiego podróżnika Nicolasa Baudina. Obecnie okaz ten znajduje się w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu.

Przypisy

1. Dromaius novaehollandiae minor, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
2. King Island Emu (Dromaius minor). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-09].
3. Dromaius ater, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-02-09] (ang.).
4. BirdLife International, Dromaius minor, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-11-21] (ang.).
5. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Dromaiinae Huxley, 1868 - emu (wersja: 2019-11-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-11-21].
6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-11-21]. (ang.).

Bibliografia

• Jouanin, C.. Les emeus de l'Expedition Baudin. „L'Oiseau et R.F.O.”. 29, s. 169–203, 1959.
• Marchant, S. and Higgins, P. J., ed., 1993; Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic birds, 2: Raptors to lapwings. Melbourne: Oxford University Press.
• Parker, S. A.. The extinct Kangaroo Island emu, a hitherto unrecognised species. „Bulletin of the British Ornithologists' Club”. 104, s. 19–22, 1984.
• A. J. Stattersfield: Endemic bird areas of the world: priorities for biodiversity conservation. Cambridge, UK: BirdLife International, 1998. ISBN 1-56098-574-7. Brak numerów stron w książce

Identyfikatory zewnętrzne (takson kopalny):

• EoL: 45889837
• GBIF: 7569678
• identyfikator iNaturalist: 472779
• ITIS: 1000343