![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c8/King_St._Ladislaus.jpg/640px-King_St._Ladislaus.jpg&w=640&q=50)
Emalia drutowa
emalierska technika zdobnicza, polegająca na wypełnianiu emalią pól (komórek) wykonanych z drutu, często o splocie filigranowym, na metalowym przedmiocie / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Emalia drutowa, emalia siedmiogrodzka, emalia filigranowa, emalia węgierska[uwaga 1] – emalierska technika zdobnicza, polegająca na wypełnianiu emalią pól (komórek) z przylutowanego do metalowej powierzchni drutu, często o splocie filigranowym[1][2][3]. W emalii drutowej komórki wypełniane są do niepełnej wysokości, zwykle dwiema warstwami emalii, tak by drut wystawał ponad jej powierzchnię[1][2]. Po wypaleniu powierzchnia emalii przyjmuje kształt wklęsły, co w połączeniu z wystającymi krawędziami komórek utrudnia jej wyszlifowanie[1][2]. Nie jest gładka, ale cechuje się wysokim połyskiem[1], zaś wystający drut zapewnia dodatkowy efekt cieniowania[4].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c8/King_St._Ladislaus.jpg/640px-King_St._Ladislaus.jpg)
Emalia drutowa to technika z grupy emalii artystycznych, zaliczana do technik emalii złotniczych (emalię nakłada się w nich na przedmiot, zamiast go nią malować)[5]. Wykazuje pokrewieństwo z techniką emalii komórkowej[2][6]; wyróżnia ją zastosowanie drutu okrągłego lub czworokątnego jako ścianek komórek[2].
Początki emalii drutowej datowane są na przełom XIII i XIV stulecia[7]. Jako kraj pochodzenia wymieniane są Włochy[7] lub Siedmiogród[1]. Największą świetnością cieszyła się pomiędzy XV a XVII w.[1][4] na Węgrzech, w Siedmiogrodzie i we Włoszech[4]. Dla emalii siedmiogrodzkiej charakterystyczne było zastosowanie drutu filigranowego[4]. Wczesne emalie węgierskie naśladowały tkaninę ludową[4]. Początkowo stosowano głównie takie kolory jak czerwień, biel, zieleń; od XVI w. paleta barw stała się chłodniejsza, a czerwień została wyparta przez żółć[4].
Poza macierzystym obszarem emalia drutowa zaczęła rozpowszechniać się w początkach XVI w.; do Polski trafiła za pośrednictwem węgierskich wykonawców na przełomie XV i XVI w.[7] W drugiej połowie XVII w. ważnym ośrodkiem tej techniki stała się Moskwa[8]. Oprócz Rosji w tamtym okresie stosowano ją na Węgrzech, w południowych Niemczech (z ośrodkami w Norymberdze i Augsburgu) oraz w Holandii[8].