Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
El Amir Farouq (ar.: الامير فاروق) – slup egipskiej marynarki wojennej z okresu międzywojennego, zbudowany w Wielkiej Brytanii. Był okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu. Zatopiony w 1948 roku przez izraelskie siły specjalne podczas I wojny izraelsko-arabskiej. Nazwa zapisywana jest także w formie „El Amir Farouk”.
Klasa | |
---|---|
Historia | |
Stocznia |
Hawthorn Leslie w Newcastle upon Tyne |
Wodowanie |
1926 |
Królestwo Egiptu | |
Wejście do służby |
1926 |
Zatopiony |
22 listopada 1948 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
1441 t |
Długość |
75,29 m |
Szerokość |
10,36 m |
Zanurzenie |
4,04 m |
Napęd | |
2 maszyny parowe TE o mocy indykowanej 2800 KM, 2 kotły, 2 śruby | |
Prędkość |
17 węzłów |
Uzbrojenie | |
• 1 działo 57 mm • 4 km | |
Załoga |
70 |
Okręt zamówiony został dla marynarki egipskiej po uzyskaniu niepodległości przez Królestwo Egiptu od Wielkiej Brytanii w latach 20. XX wieku. W tym czasie Egipt utrzymywał jedynie nieliczną marynarkę, złożoną głównie z małych patrolowców, jednostek pomocniczych i transportowych[1]. Jej jedynym większym okrętem u progu lat 20. był brytyjski slup „Sollum” z I wojny światowej[1]. Jedynym większym nowo zbudowanym w okresie międzywojennym okrętem stał się zaś „El Amir Farouk”, zamówiony w Wielkiej Brytanii[1]. Nazwa pochodziła od księcia (późniejszego króla) Faruka i w literaturze spotykana jest w różnych transkrypcjach, a także zniekształconej skróconej formie „Emir Farouk”[uwaga 1].
Okręt został zbudowany w angielskiej stoczni Hawthorn Leslie w Newcastle upon Tyne[2]. Został wodowany i ukończony w 1926 roku[3]. Brak jest w popularnej literaturze bliższych dat dotyczących jego budowy. Konstrukcyjnie był podobny do slupów typu Flower z I wojny światowej, lecz różnił się zastosowaniem siłowni z dwoma maszynami parowymi, opalanej paliwem płynnym, a także słabszym uzbrojeniem[3].
Okręt miał kadłub z krótkim podniesionym pokładem dziobowym[4]. Na śródokręciu ciągnęła się nadbudówka, z przodu której był podwyższony mostek[4]. Pojedynczy pochylony komin znajdował się pośrodku długości okrętu[4]. Na spardeku nadbudówki po bokach były rozmieszczone łodzie ratunkowe[4]. Sylwetkę uzupełniały dwa lekko pochylone maszty: na końcu pokładu dziobowego i na końcu nadbudówki[4]. Pokład rufowy był zajęty przez osobną niewielką pokładówkę[4]. Załoga liczyła początkowo 70 osób[5].
Długość całkowita okręt wynosiła 75,29 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 4,04 m[1]. Wyporność (bez bliższego określenia) wynosiła 1441 ts (ton angielskich)[5].
Uzbrojenie artyleryjskie było słabe i obejmowało tylko jedną armatę kalibru 57 mm (6-funtową) o długości lufy 40 kalibrów (L/40) Hotchkiss na pokładzie dziobowym[3]. Uzupełniały je cztery karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm[6]. Po II wojnie światowej uzbrojenie mogło zostać wzmocnione.
Okręt napędzany był przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2800 hp, poruszające dwa wały śrub[5]. Parę dostarczały dwa kotły opalane paliwem płynnym[5]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów[1].
„El Amir Farouq” wszedł do służby w 1926 roku. Został okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu[3]. Był jednym z tylko dwóch jej większych okrętów w okresie międzywojennym i II wojny światowej, nie licząc transportowców[1]. Formalnie podlegał Administracji Straży Wybrzeża i Rybołówstwa[5].
Podczas I wojny izraelsko-arabskiej, „El Amir Farouq” został zatopiony przez izraelskich komandosów za pomocą motorówek wybuchowych w trakcie operacji Jo’aw pod Gazą 22 listopada 1948 roku[2][6]. Spotykana jest też w publikacjach data 22 października 1948 roku.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.