Egzotyzacja i udomowienie
strategie przekładowe / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Egzotyzacja i udomowienie – strategie przekładowe w językoznawstwie.
![]() |
Ten artykuł dotyczy strategii przekładowych. Zobacz też: udomowienie zwierząt. |
![]() |
Ten artykuł od 2015-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Rozróżnienie między udomowieniem a egzotyzacją zostało wprowadzone przez Friedricha Schleiermachera, XIX-wiecznego teoretyka i historyka tłumaczeń. W swojej rozprawie Über die verschiedenen Methoden des Übersetzens (1813) skontrastował on ze sobą dwie strategie przekładoznawcze: „alienację” i „naturalizację”, którym odpowiadają „egzotyzacja” i „domestykacja”[1]. Tłumacz ma do wyboru: albo zostawić autora w spokoju i przybliżać do niego czytelnika, albo zostawić czytelnika w spokoju i przybliżać do niego autora[2]. Powszechnie używane dziś terminy udomowienie i egzotyzacja językoznawstwo zawdzięcza Lawrence’owi Venutiemu, amerykańskiemu teoretykowi i historykowi przekładu. Po raz pierwszy zostały użyte w jego przełomowej pracy The Translator’s Invisiblity – The History of Translation (New York: Routledge, 1995)[2].