Dysocjacja elektrolityczna
rozpad elektrolitu na jony / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dysocjacja elektrolityczna – odwracalny proces rozpadu elektrolitu na jony pod wpływem rozpuszczalnika[1], np.
- NaHCO
3 → Na+
+ HCO−
3
Zobacz też: inne znaczenia słowa „dysocjacja”. |
Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje dysocjacji elektrolitycznej[1]:
- Elektrolity rzeczywiste zawierają jony już w formie krystalicznego ciała stałego. W tym przypadku dysocjacja elektrolityczna polega na solwatacji istniejących wcześniej jonów przez rozpuszczalnik.
- Elektrolity potencjalne nie zawierają jonów, lecz obojętne cząsteczki związku chemicznego, a dysocjacja elektrolityczna polega na wytworzeniu z nich jonów przez rozpuszczalnik.
Do dysocjacji są zdolne związki, w których występują wiązania jonowe lub bardzo silnie spolaryzowane kowalencyjne.
Teorię dysocjacji elektrolitycznej ogłosił w roku 1887 szwedzki fizykochemik Svante Arrhenius[2].
W roztworach dysocjacja jest zawsze procesem odwracalnym. Między formą niezdysocjowaną i zdysocjowaną związku występuje w tych warunkach równowaga. W zależności od własności rozpuszczalnika i związku chemicznego, temperatury oraz występowania jonów pochodzących z innych związków równowaga ta może być bardziej przesunięta w stronę formy niezdysocjowanej lub zdysocjowanej związku.
Dysocjacji elektrolitycznej w wodzie ulegają prawie wszystkie rozpuszczalne sole, wszystkie kwasy i zasady. Ujemny logarytm stałej dysocjacji jest miarą ich mocy chemicznej.
Wiele związków chemicznych w stanie ciekłym i gazowym ulega też autodysocjacji, np. autodysocjacja wody przebiega zgodnie z równaniem:
- H
2O + H
2O → H
3O+
+ OH−
Iloczyn jonowy produktów tej dysocjacji w warunkach normalnych wynosi ok. 10−14[3][4], co oznacza, że stężenie jonów H
3O+
i OH−
wynosi ok. 10−7 mol/dm3. Stała ta jest podstawą skali pH.