Loading AI tools
Dubnobasswithmyheadman (stylizowane jako dubnobasswithmyheadman) – trzeci album studyjny zespołu Underworld, wydany 24 stycznia 1994 roku w Wielkiej Brytanii przez Junior Boy’s Own jako podwójny LP[1] oraz 26 lipca tego samego roku w Stanach Zjednoczonych jako CD[2].
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Underworld | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany | ||||
| Gatunek |
Trance, downtempo, progressive house, progressive trance, techno | |||
| Długość |
01:12:45 | |||
| Wydawnictwo |
Junior Boy’s Own (UK), Wax Trax!, TVT (USA) | |||
| Producent |
Underworld | |||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu Dubnobasswithmyheadman | ||||
| ||||
W 1987 roku wokalista Karl Hyde i klawiszowiec Rick Smith założyli industrialno-funkowy zespół Underworld. Po podpisaniu kontraktu z amerykańską wytwórnią Sire Records zespół wydał dwie płyty Underneath the Radar (1988) i Change the Weather (1989) i wkrótce potem zniknął ze sceny muzycznej. W 1990 roku Hyde i Smith zatrudnili DJ-a Darrena Emersona zmieniając nazwę na Lemon Interrupt. W 1992 roku trio zadebiutowało dwoma singlami, „Dirty”/„Minneapolis” i „Bigmouth”/„Eclipse”, wydanymi przez Junior Boys Own Records. Po powrocie do nazwy Underworld wydali 1993 roku kolejne single „Rez” i „Mmm...Skyscraper I Love You”, oba w stylu techno. Porzucili tradycyjne formy piosenek na rzecz mocno przetworzonego wokalu Hyde’a i jego ledwie słyszalnych szeptów i surrealistycznych słów na tle breakbeatowego trance’u, realizowanego przez Emersona i Smitha z domieszką gitarowych efektów Hyde’a. Pierwszym albumem odnowionego zespołu był Dubnobasswithmyheadman[3], uważany przez wszystkich, łącznie z jego twórcami, za debiut[4]. Underworld dużo koncertował robiąc wrażenie na widowni. Odbył dwukrotne tournée po Wielkiej Brytanii, Japonii, Europie[3].
W wywiadzie udzielonym Garry’emu Mulhollandowi z magazynu Uncut Karl Hyde wyjaśnił, skąd się wziął tytuł albumu:
To [było] coś, co Rick napisał na kasecie DAT lub kasecie magnetofonowej, a co ja źle odczytałem. Russell Hobanizm.
6 października 2014 roku, po 20 latach od czasu premiery, album został wydany jako Super Deluxe Edition, na którą złożyło się 5 płyt CD[5]. Reedycję zrealizował w studiu Abbey Road Rick Smith przeglądając oryginalne pliki MIDI oraz niepublikowany wcześniej materiał i rzadkie alternatywne miksy, towarzyszące oryginalnym singlom i remiksom. Na pierwszym CD znalazł się oryginalny album, zremasterowany przez Smitha z oryginalnych plików MIDI, a na pozostałych – powiązane single i remiksy, niepublikowane wcześniej utwory bonusowe oraz cały live jam złożony z 7 utworów. Wydawnictwo uzupełniła książka zawierająca pamiątki z tamtego okresu oraz nowe dzieła sztuki autorstwa zespołu projektowego Tomato. Ukazała się również winylowa wersja reedycji, gdzie oryginalny album został zremasterowany przez Ricka Smitha według tych samych zasad co CD[6]. 11 października zespół dał z tej okazji specjalny koncert w londyńskiej Royal Festival Hall[7].
Zestaw utworów na podwójnym LP[1]
|
A:
B:
|
C:
D:
|
Zestaw utworów na płycie CD[2]
1. Dark & Long 7:35 2. Mmm Skyscraper I Love You 13:08 3. Surfboy 7:33 4. Spoonman 7:41 5. Tongue 4:50 6. Dirty Epic 9:55 7. Cowgirl 8:29 8. River Of Bass 6:26 9. M.E. 7:08 1:12:45
5CD Super Deluxe Edition (2014)[5]
|
Remastered Album
Singles 1991 – 1994
Remixes 1992 – 1994
|
Previously Unreleased Recordings 1991 – 1993
Live Jam Kyme Rd
|
Opinie krytyków
Oryginalny album
| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 91/100[9] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [10] |
| Drowned in Sound | 10/10[11] |
| laut.de | [12] |
| RYM | 3.74/5[13] |
| The New Rolling Stone Album Guide |  [14] |
| Slant Magazine | [15] |
| Sputnikmusic | 5.0/5[16] |
Zdaniem Johna Busha z AllMusic Underworld „skupił się na produkcji albumu, odsuwając pisanie piosenek dalszy plan. Najlepsze utwory albumu („MMM Skyscraper I Love You”, „Cowgirl”), łączące teksty Hyde’a z podkładem instrumentalnym Emersona, stanowią „innowacyjną mieszankę klasycznego acid house’u, techno i dubu, która brzmi inaczej, niż wszystko, co ją poprzedzało”. Underworld stał się „prawdziwie wielogatunkową grupą dekady wypełnionej stęchłą fuzją”[10].
Wysoko ocenił album Alexander Cordas z magazynu laut.de dając mu maksymalną notę 5 gwiazdek. „To, co sprawia, że album jest tak fascynujący nawet dziś, to wszechstronność dźwięków i nastrojów – ocenia autor precyzując: „paleta kolorów, którą trio Hyde, Smith i Emerson ma w swoich rękach rozciąga się od przesiąkniętej kwasem kompulsywności do eleganckiego relaksu. Pod tym względem wyróżnia się 13-minutowe opus magnum, 'Mmm Skyscraper I Love You'[12].
W opinii redakcji magazynu Drowned in Sound debiutancki album Underworld z 1993 roku „był przełomowy dla sceny muzyki tanecznej”. Otwierający album utwór 'Dark And Long', z syntezatorowym podkładem skopiowanej z dyskotekowego hitu 'I Feel Love' zabieg, który zespół powtórzył kilka lat później) stanowi dowód, że „Underworld ma zdolność do zrobienia albumu crossover, który może spodobać się zarówno nastolatkom lubiącym indie i pop, jak i elektronicznej elicie. Po dziesięciu latach od premiery 'Dubnobasswithmyheadman' nie wydaje się, by się on zestarzał, a 'Dirty Epic' wciąż jest jednym z najlepszych, natchnionych i uduchowionych utworów lat 90.[11].
Podobną opinię wyraził Melody Maker: „[Dubnobasswithmyheadman to] najważniejszy album od czasu debiutanckiego albumu The Stone Roses i najlepszy od czasu Screamadelica... zapierająca dech w piersiach hybryda, wyznaczająca moment, w którym kultura klubowa wreszcie dojrzała i przyciąga wszystkich”[6].
Dubnobasswithmyheadman – trudny w odbiorze, entuzjastyczny i przełomowy album z 1994 roku jest jednym z niewielu w historii popu, którego tajemnice ujawniają się poprzez liternictwo. Artystycznie zgnieciony tekst na okładce nie tylko doskonale oddawał krajobraz przeładowania informacyjnego, z którego zdawała się wyłaniać muzyka Underworld, ale także zwiastował niezwykły talent ich tekściarza do wyławiania dźwięcznych fraz z ludzkich narzekań po pijackiej nocy czy z porannej jazdy metrem.
5CD Super Deluxe Edition (2014)
| Recenzje | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| The Line of Best Fit | 9.5/10[18] |
| Louder Than War | 10/10[19] |
| Pitchfork | 9.2/10[20] |
| PopMatters | 10/10[21] |
| Record Collector | [22] |
| Uncut |  [4] |
„Jeśli spojrzysz na inne albumy obchodzące swoje drugie dziesięciolecie, to bardzo niewiele z nich brzmi tak współcześnie, lub ma tak duży wpływ na obecną muzykę” – ocenia Chris Todd z The Line of Best Fit. Różne style i gatunki, rozpoznawalne w muzyce albumu zostały według niego zaprezentowane w zupełnie nowy sposób, z „równą ilością popowej tandety i inteligentnej atmosfery”. Pięciopłytowa reedycja to „skarbnica stron B, remiksów, reinterpretacji i niewydanych kawałków, które dają fascynujący wgląd w to, jak powstało dziewięć utworów z oryginalnego albumu”. Autor wyróżnia niewydaną wersję „Dirty Epic”, nazwaną „Dirty Ambi Version”, z „przygnębiającymi, migotliwymi syntezatorami i pięknym, chimerycznym pianinem pod wpływem Philipa Glassa. Odrębną uwagę poświęca okładce albumu, która jego zdaniem „jest zaprojektowana tak, by stać obok takich płyt jak Unknown Pleasures, Aladdin Sane czy London Calling[18].
Garry’emu Mulhollandowi z magazynu Uncut utwory oryginalnego albumu skojarzyły się – jeśli chodzi o ich profesjonalną aranżację – z najlepszymi utworami Kraftwerk czy The Human League. Recenzent zwrócił również uwagę na styl interpretacyjny Hyde’a („szeptane, mamrotane i wykrzykiwane obserwacje na temat chaosu, zarówno miejskiego jak i osobistego”). Cztery dyski z dodatkami jego zdaniem „zachwycą fanów, ale być może rozmyją obraz poprzez przedkładanie ilości nad jakość. Niemniej jednak to fascynujące usłyszeć, jak Underworld w ciągu zaledwie kilku krótkich miesięcy przeszedł od podejrzanego funk-rocka z „The Hump” z 1992 roku do zdumiewającego „Rez”[4].
W opinii Phila Smitha z magazynu Record Collector „jubileuszowe wznowienie z okazji 20. rocznicy, z książką autorstwa zespołu Tomato, pojawia się w dobrym momencie. Muzyka taneczna lat 90. ponownie wyłoniła się z nieuchronnie długiego odwrotu, by znów wywierać potężny wpływ, a jej kluczowe wydawnictwa zasługują na tego rodzaju szczegółowe traktowanie. Z tego rozszerzonego zestawu wyłania się portret tradycyjnego zespołu: pracującego nad swoim materiałem, jammującego na próbach i wydającego polecenia z pulpitu mikserskiego. Przypomina to, jak w latach 90. remiksowano nagrania, by poszerzyć ich atrakcyjność - w tym przypadku w celu zdobycia popularności muzyki trance, a także by zapełnić miejsce na wieloformatowych singlach”[22].
Na znaczenie płyt z dodatkami zwraca również uwagę Nick Neyland z magazynu Pitchfork. Za najciekawszą uważa płytę poświęcona w całości próbnym utworom wykonywanym na żywo, które stały się utworami oryginalnego albumu. Album ten jest – jego zdaniem – kluczowym wydawnictwem zarówno w dorobku zespołu jak i w światowej elektronicznej muzyce tanecznej. Z otworów singlowych wyróżnia „Dirty” i „Rez”. Poświęca również uwagę Hide’owi i jego tekstom, które uważa za „problematyczne” a styl solisty – za „wahający się pomiędzy inspiracją a momentami nijakości”. Za najlepsze jego dokonanie uważa wokal w utworze „Spoonman”. Dubnobasswithmyheadman to – według recenzenta – album „o wspólnocie, o łączeniu się poprzez wspólne doświadczenia, album, który stworzył „szansę na wyprowadzenie kultury klubowej z klubu”[20].
Na utwór „Spoonman” zwraca również uwagę Ian Mathers z magazynu PopMatters podkreślając, podobnie jak Neyland, znaczenie prób na żywo, rejestrowanych w domowym studiu i zamieszczonych na piątej płycie wydawnictwa Deluxe. Cały materiał bonusowy został jego zdaniem „inteligentnie zorganizowany i, z jednym czy dwoma drobnymi wyjątkami, bardzo inteligentnie dobrany”[21].
„Dubnobasswithmyheadman nie jest reliktem, który można podziwiać z daleka, ani kawałkiem nostalgii. Jest aktualny, jest miłością, śmiercią, nadzieją, przerażeniem, triumfem i tragedią. Prawdziwie magiczne dzieło, które z całą pewnością należy do ścisłej czołówki brytyjskiej muzyki. Triumf serca i maszyny” – twierdzi Simon Tucker z Louder Than War[19].
Listy tygodniowe
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Holandia | Dutch Album Top 100 | 71[23] |
| Wielka Brytania | UK Albums Chart | 12[24] |
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Wielka Brytania | UK Independent Albums | 34[25] |
Certyfikaty i sprzedaż
- Wielka Brytania (BPI): Złota Płyta (1 stycznia 1997)[31]
- Według Nielsen SoundScan album został sprzedany w Stanach Zjednoczonych w liczbie 56 tysięcy egzemplarzy (marzec 1999)[32]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
