Doustne leki przeciwcukrzycowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Doustne leki przeciwcukrzycowe, doustne leki hipoglikemizujące – grupa leków stosowanych w cukrzycy. Leki te różnią się pod względem mechanizmu działania, profilu farmakologicznego, ale ich wspólną cechą jest zasadniczy efekt działania – obniżanie stężenia glukozy we krwi (działanie hipoglikemizujące). Doustne leki przeciwcukrzycowe znajdują zastosowanie przede wszystkim w leczeniu cukrzycy typu 2, oraz niektóre z nich (pochodne biguanidowe) pomocniczo w wybranych przypadkach cukrzycy typu 1 (zmniejszenie wahań glikemii poposiłkowej, obniżenie poziomu lipidów).
Pierwszym lekiem był karbutamid z grupy pochodnych sulfonylomocznika zastosowany w leczeniu cukrzycy w roku 1955[1].
Leki tej grupy, wpływając na proces uwalniania insuliny z aktywnych jeszcze wysp trzustkowych pozwalają na leczenie pacjenta przy użyciu endogennej (własnej) insuliny, co z wielu względów jest najkorzystniejsze dla chorego. Mają poza tym znikome działanie uboczne i są dobrze tolerowane. Ich działanie obniżają kortykosteroidy, natriuretyki, sympatykomimetyki oraz hormony tarczycy.
Pochodne biguanidu są nieco gorzej tolerowane, ponadto może wystąpić w trakcie ich stosowania groźne powikłanie (kwasica mleczanowa). Natomiast ich zaletą jest działanie obniżające poziom trójglicerydów, wpływają też korzystnie jeśli chodzi o redukcję wagi ciała.
Zdecydowana większość chorych na cukrzycę typu 2 może być z powodzeniem leczona tymi lekami w pierwszym okresie choroby. W późniejszym okresie, wraz z postępem choroby, dochodzi do wtórnej nieskuteczności tych leków i zachodzi konieczność leczenia przy użyciu insuliny. Najczęściej kojarzy się pochodną sulfonylomocznika z metforminą. Stosowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych jest przeciwwskazane w trakcie ciąży i karmienia piersią.