Dougherty Island

Dougherty Island – nieistniejąca w rzeczywistości wyspa w południowej części Oceanu Spokojnego, odkryta rzekomo w 1841 roku i do początku XX wieku zaznaczana na mapach.

Mapa Antarktyki z niemieckiego atlasu z 1906 roku, z zaznaczoną Dougherty Island

Wyspę miał po raz pierwszy zauważyć w dniu 29 maja 1841 roku kapitan Dougherty, dowodzący angielskim statkiem wielorybniczym James Sewart^[1]. Opisał ją jako długą na pięć do sześciu mil, z wysokim urwiskiem na północno-wschodnim krańcu, w dolnych partiach pokrytą śniegiem^[2]. Z powodu złych warunków atmosferycznych nie potrafił podać jej pozycji^[1]. W 1860 roku kapitan Keats ze statku Louise miał zaobserwować podobny ląd, określając jego współrzędne na 59°21′S 119°07′W. Wysokość wyspy określił na 80 ft (24,4 m), a przy jej północno-zachodnim brzegu dostrzegł uwięzioną na mieliźnie górę lodową^[1][2]. Także kapitan Stannard ze statku Thurso miał na tej samej pozycji w 1891 roku oglądać tak samo wyglądającą wyspę^[2].

Relacja Stannarda była zarazem ostatnią wzmianką na temat Dougherty Island^[1]. Rzekoma wyspa trafiła na mapy, jednak później nikomu nie udało się jej odnaleźć. Między 1894 a 1910 rokiem brytyjski parowiec Ruapehu pięciokrotnie bezskutecznie prowadził jej poszukiwania, podobnie jak Robert Falcon Scott w 1904 roku. Istnienia wyspy nie potwierdziła także ekspedycja dowodzonego przez Johna Kinga Davisa statku Nimrod z 1909 roku^[2]. W niedługim czasie Dougherty Island zniknęła z map^[1]. Przypuszczalnie, o ile obserwatorzy rzekomej wyspy nie ulegli mirażowi, mogli spostrzec po prostu wyjątkowo dużą górę lodową^[2].

Przypisy

1. Henry Stommel: Lost Islands: The Story of Islands That Have Vanished from Nautical Charts. Mineola: Dover Publications, 2017, s. 75–76. ISBN 978-0-486-78467-0.
2. Edward Brooke-Hitching: Atlas lądów niebyłych. Największe mity, zmyślenia i pomyłki kartografów. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2017, s. 88–91. ISBN 978-83-8062-185-5.