![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/34/Digital_Compact_Cassette_front.jpg/640px-Digital_Compact_Cassette_front.jpg&w=640&q=50)
Digital Compact Cassette
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
DCC (ang. Digital Compact Cassette) – format zapisu magnetycznego cyfrowego dźwięku wprowadzony przez firmy Philips i Matsushita (Panasonic Corporation) pod koniec 1992 roku, następca popularnych ówcześnie kaset analogowych, konkurent Minidisców.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/34/Digital_Compact_Cassette_front.jpg/640px-Digital_Compact_Cassette_front.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e4/Digital_Compact_Cassette_rear.jpg/640px-Digital_Compact_Cassette_rear.jpg)
Magnetofony obsługujące ten format pozwalały na rejestrowanie na taśmie DCC, dźwięku cyfrowego o jakości hi-fi, a także umożliwiały odtwarzanie popularnych wtedy kaset compact cassette. Wykorzystywały one cyfrowy zapis wzdłużny, a używana głowica kilkuścieżkowa była nieruchoma.
W DCC używany jest standard MPEG-1 I (zob. MP1) w postaci kodeka kompresji stratnej dźwięku PASC (Precision Adaptive Subband Coding)[1].