Dawne polskie patenty żeglarskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Stopnie żeglarskie w Polsce pojawiły się wraz z uzyskaniem niepodległości po pierwszej wojnie światowej, jednakże początkowo miały charakter klubowy.[1]
Polski Związek Żeglarski po powstaniu w 1924 roku zajmował się głównie działalnością sportową i z czasem jako system powszechny przejęty został używany przez harcerzy[2].
W 1932 roku organizacje harcerskie wprowadziły „harcerskie stopnie żeglarskie morskie i rzeczne”, zatwierdzone przez ówczesne Ministerstwo Przemysłu i Handlu. Autorami systemu byli: Jan Kuczyński, Witold Bublewski i Józef Michałowski. Wprowadzony na V Konferencji Kierownictwa Harcerskich Drużyn Żeglarskich system obejmował 5 stopni:
- wioślarz
- żeglarz
- żeglarz morski
- sternik morski
- kapitan żeglugi morskiej[3]
Zgodnie z rozkazem Naczelnika Harcerzy L.7 z 10 marca 1939 roku [W.U. Nr 3/39] stopnie żeglarskie wyglądały wówczas w następujący sposób:
- Stopnie harcerskie:
- kajakarz i żeglarz
- Stopnie sportowe PZŻ:
- żeglarz morski
- sternik jachtowy żeglugi śródlądowej
- sternik jachtowy żeglugi morskiej
- kapitan jachtowy żeglugi morskiej[potrzebny przypis]