Długie s
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Długie s, czyli ſ – wariant allograficzny grafemu "s" występujący na początku i w środku wyrazów z wyjątkiem fug międzywyrazowych. Nazwa „długie s” odnosi się do kształtu graficznego, nie zaś do wartości fonetycznej. Litera ſ była stosowana w historycznych krojach pism w tekstach pisanych alfabetem łacińskim. Ślad tej litery pozostał w niemieckim znaku ß, który to powstał jako ligatura ſ i ʒ.
Półuncjałę z V-VIII w. charakteryzowało nowatorskie wykształcenie się różnic między wysokością liter. Wydłużenia górne i dolne spowodowały przejście od pisma dwu- do czteroliniowego. W tym kroju pisma występują elementy majuskuł jak w uncjałach, ale i łacińskiej kursywy zestawione w nowy sposób. Daje to początek dalszego rozwoju pisma antycznego majuskulnego do pisma minuskulnego. Litera S występuje w dwóch odmianach — majuskulnej oraz minuskulnej w postaci ſ.
Minuskuła karolińska z IX-XIII opierała się na piśmie półuncjałowym, a miała dla całej Europy Zachodniej epokowe znaczenie. Krój liter jest dostosowany do systemu czteroliniowego. Małe s występuje jedynie w postaci ſ.
Małe s pojawia się później, najpierw podniesione ponad linię pisma na końcu wyrazów, potem pod koniec XI w. w linii pisma. W środku wyrazów s spotyka się od XII w.
W antykwie różnicowanie między s a ſ traci od XVIII w. na znaczeniu. We Francji np. cezurę wyznacza okres Wielkiej Rewolucji Francuskiej.
W Niemczech do 1941 roku stosowano powszechnie w druku pismo gotyckie, a jako odręczne tzw. Sütterlin. Rozróżnienie między s a ſ było tu obowiązkowe.
W tekstach polskich ſ spotyka się do pierwszej połowy XIX w., por. np. pierwsze wydanie słownika Lindego z lat 1807–1814.
Z powodu podobieństwa ſ do f w wielu krojach czcionki, stosunkowo często spotyka się błędy w odczytaniu tej litery lub błędy typograficzne wynikłe z zamiany ſ na f lub odwrotnie.
Symbol całki ∫ powstał jako wydłużona litera ſ. Gottfried Wilhelm von Leibniz oparł symbol całki na łacińskim słowie summa (suma), które pisał ſumma.
Sporadycznie spotyka się użycie ſ do celów dekoracyjnych w niektórych krajach stosujących alfabet łaciński (choć raczej nie w Polsce).
Podobnym lecz innym znakiem jest ʃ (esh, U+0283) używane współcześnie m.in. w międzynarodowym alfabecie fonetycznym, gdzie oznacza spółgłoskę szczelinową zadziąsłową bezdźwięczną, jak np. na początku polskiego słowa szafa.
| Znak | ſ | |
|---|---|---|
| Nazwa w Unikodzie | Latin small letter long s | |
| Kodowanie | dziesiętnie | szesnastkowo |
| Unicode | 383 | U+017F |
| UTF-8 | 197 191 | c5 bf |
| Odwołania znakowe SGML | ſ | ſ |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
