Loading AI tools
pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Szyndler ps. „Czech”[1] (ur. 6 czerwca 1892 w Warszawie, zm. 16 kwietnia 1950 w Londynie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 pułkownik uzbrojenia | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 kwietnia 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Wytwórnia Amunicji nr 2 |
| Stanowiska |
kierownik wytwórni |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
       | |
Urodził się 6 czerwca 1892 w Warszawie, w rodzinie Eustachego i Stefanii z Drozdowskich[2][1].
W latach 1907–1911 działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, a następnie w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs oficerski[2]. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Górnictwa Naftowego Politechniki Lwowskiej[2] i został członkiem zwyczajnym Bratniej Pomocy[3].
6 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich, po czym został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisko komendanta plutonu w 3. kompanii[2]. 29 września tego roku został mianowany chorążym piechoty, a 20 października awansowany na podporucznika piechoty[4]. Po bitwie pod Mołotkowem (29 października 1914) objął komendę nad 3. kompanią[2]. 20 maja 1915 został mianowany komendantem plutonu w X randze[5] (porucznikiem piechoty z dniem 26 maja 1915[4]). W czerwcu tego roku ranny w nogę podczas działań w Besarabii, leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu, a następnie do 30 sierpnia 1915 w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie[6][7]. Po rekonwalescencji służył przez krótki czas w 2. kompanii uzupełniającej oraz w c. k. Komendzie II Brygady Legionów Polskich[2]. 15 grudnia 1915 komendant Legionów Polskich gen. Karol Durski-Trzaska mianował go komendantem kompanii w X randze[8]. 1 listopada 1916 został awansowany na kapitana piechoty[4]. Do 10 listopada 1917 kontynuował służbę w 2 pp[2]. 29 kwietnia 1917 został wymieniony w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia[2]. Po 10 listopada 1917 służył w Polskiej Sile Zbrojnej[2]. 15 października 1918 Rada Regencyjna zatwierdziła jego awans na majora[9]. W tym samym miesiącu, w Ostrowi Łomżyńskiej, był komendantem legionistów uwolnionych z obozu internowania w Szczypiornie, a w listopadzie komendantem dwóch kursów wyszkolenia złożonych z tych legionistów[10]. Później był dowódcą III batalionu 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Cytadeli Warszawskiej[11]. 10 grudnia 1918 zastąpił kapitana Stanisława Parczyńskiego ps. „Młot” na stanowisku komendanta Obozu Szkolnego w Jabłonnie[12].
11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w 46 pułku piechoty na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego[13]. 30 kwietnia 1921 został przeniesiony do 52 pułku piechoty na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego[14][15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 52 pp[16]. Później został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu i odkomenderowany na Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów[17][18]. Uzyskał dyplom inżyniera na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej[2].
Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia i przydzielony do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia na stanowisku inspektora amunicji[19][1]. W 1926 był dwa razy karany dyscyplinarnie przez komendanta miasta Warszawy (siedmioma dniami aresztu domowego za niewykonanie rozkazu Komendy Miasta i trzema dniami aresztu domowego za nieznajomość przepisów dyscyplinarnych)[20]. Z dniem 1 października 1930 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika instytutu[21][22]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień pułkownika w korpusie oficerów uzbrojenia i 1. lokatą[23][24]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko inspektora[25]. Później został przeniesiony do Wytwórni Amunicji nr 2 w Rembertowie na stanowisko kierownika wytwórni[26]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich, referentem organizacyjnym Komendy Koła 2 pułku piechoty Legionów i komendantem oddziału tegoż koła w Warszawie[27]. W 1933 był wiceprezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[28]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się do Rumunii[29].
Zmarł 16 kwietnia 1950 w Londynie[2]. Został pochowany na St Mary's Catholic Cemetery w dzielnicy Kensal Green[30]. W tym samym grobie została pochowana Maria Dioniza Szyndler z Głowackich (1901–1978)[30]. Miał troje dzieci: Marię (ur. 20 lutego 1920), Jerzego (ur. 19 czerwca 1921) i Teresę (ur. 21 sierpnia 1926)[31].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
