Curtiss SB2C Helldiver

Curtiss SB2C Helldiver
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Curtiss-Wright Corporation
Typ	pokładowy bombowiec nurkujący
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie
Załoga	2 (pilot, radiotelegrafista/strzelec pokładowy)
	Historia
Data oblotu	grudzień 1940
Lata produkcji	1943 –?
Wycofanie ze służby	1959 (Włochy)
	Dane techniczne
Napęd	1 silnik Wright R-2600 Cyclone
Moc	1400 kW
	Wymiary
Rozpiętość	15,20 m
Długość	11,20 m
Wysokość	4,50 m
Powierzchnia nośna	39,20 m²
	Masa
Własna	4,588 kg
Startowa	6202 kg (normalna); 7600 kg (maksymalna)
	Osiągi
Prędkość maks.	473 km/h
Prędkość wznoszenia	9,0 m/s
Pułap	7600 m
Zasięg	1900 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2 działka kal. 20 mm (w skrzydłach); 2 sprzężone karabiny maszynowy kal. 7,62 mm (z tyłu kabiny); do 900 kg bomb (dwie bomby pod skrzydłami lub dwie rakiety pod skrzydłami lub 1 torpeda w wewnętrznej komorze bombowej)
	Użytkownicy
	Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Portugalia, Tajlandia, Grecja, Australia
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Curtiss SB2C Helldiver – bombowiec nurkujący produkowany dla US Navy w czasie II wojny światowej, działający głównie z pokładów lotniskowców.

Szybkie fakty Państwo, Producent ...

Zamknij

Pierwsze loty prototypu odbyły się 18 grudnia 1940, ale po pierwszych testach okazało się, że należy wprowadzić do oryginalnego projektu wiele zmian i poprawek. Samolot wszedł do służby dopiero w 1943^[1]. Jego pierwszą akcją bojową był atak na Rabaul 11 grudnia tego roku.

Jako następca SBD Dauntless był początkowo bardzo nielubiany przez swoje załogi, gdyż był większy, cięższy i miał krótszy zasięg niż jego poprzednik, był również mniej niezawodny od SBD. Po pierwszych, bardzo pozytywnych doświadczeniach bojowych, załogi szybko zmieniły zdanie i w czasie wojny na Pacyfiku samoloty SB2C zatopiły więcej japońskich statków i okrętów niż jakikolwiek inny typ samolotu^{[potrzebny przypis]}. Mimo rozmiarów, prędkość maksymalna SB2C była porównywalna do prędkości myśliwców i tylko Vought F4U Corsair miał nad nim znaczną przewagę.

Załogi nazwały go „Big-Tailed Beast” lub krócej „Beast” (ang. – „bestia z wielkim ogonem”, „bestia”), znany był także jako „Son-of-a-Bitch 2nd Class”.

Brytyjska Royal Navy zamówiła 450 egzemplarzy tego samolotu, ale dostarczono tylko 26 sztuk, w służbie brytyjskiej znany był jako Curtiss Helldiver I. Po wojnie niepotrzebne samoloty zostały sprzedane do Francji, Włoch, Grecji, Portugalii i Tajlandii.

Dwa samoloty Curtiss SB2C w locie, 1943
Curtissy SB2C na pokładzie lotniskowca USS Shangri-La w 1947 r.
SB2C-1 Helldiver z roztrzaskanym ogonem po wylądowaniu na lotniskowcu USS Bunker Hill, 1943 r.
SB2C odpalający rakietę Tiny Tim
Silnik Wright Cyclone R-2600 eksponowany w MLP w Krakowie