śpiew liturgiczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chorał (z łac. choralis - chóralny):
Chorał gregoriański – liturgiczny jednogłosowy śpiew w kościele rzymskokatolickim. Nazwa pochodzi od papieża Grzegorza I (koniec VI w.), który miał śpiewy te zebrać i uporządkować. Melodie chorału stanowiły podstawę (cantus firmus) wielogłosowej muzyki średniowiecznej[1][2][3].
Chorał luterański, protestancki – śpiewy wprowadzone w XVI w. przez Marcina Lutra do kościoła ewangelickiego, czerpane z religijnych i świeckich pieśni ludowych. Chorał luterański charakteryzował się prostą linią melodyczno-rytmiczną. Tekst ch. pisano w języku ojczystym, przez co był bardziej zrozumiały dla wiernych. W twórczości wielu kompozytorów niemieckich, szczególnie Bacha i Buxtehudego, spotyka się różne wielogłosowe opracowania chorału protestanckiego: fantazje, przygrywki, kantaty, preludia i inne[1][2][3]
Józef Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska:Formy muzyczne.T.I:Małe formy instrumentalne.Kraków:Polskie Wydawnictwo Muzyczne,1983,s.335. ISBN83-224-0224-4.(pol.).
The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C.Oxford University Press,2004. ISBN978-0-19-517067-2.(ang.). Brak numerów stron w książce