![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cc/Cais_do_Valongo_e_da_Imperatriz.jpg/640px-Cais_do_Valongo_e_da_Imperatriz.jpg&w=640&q=50)
Cais do Valongo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Cais do Valongo jest dawnym nabrzeżem, położonym na terenie portu w Rio de Janeiro pomiędzy ulicami Coelho e Castro i Sacadura Cabral[1].
![]() Cais do Valongo | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
![]() | |||
|
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
VI |
Numer ref. | |
Region[infobox 2] |
Ameryka Łacińska i Karaiby |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
2017 |
Nabrzeże zostało zbudowane w 1811 r. i było punktem rozładunkowym statków niewolniczych aż do 1831 r., kiedy transatlantycki handel niewolnikami został oficjalnie zakazany, choć był nielegalnie kontynuowany do 1888 r., czyli do momentu zniesienia niewolnictwa w Brazylii. Przez czas swojego funkcjonowania, nabrzeże Cais do Valongo przyjęło nawet do miliona niewolników z Afryki[2].
W 1843 r. nabrzeże zostało przebudowane na przyjęcie przyszłej cesarzowej Teresy Krystyny Burbon-Sycylijskiej, która przybyła do Rio de Janeiro w tym właśnie roku, aby poślubić cesarza Piotra II. Wówczas zmieniono jego nazwę na Cais da Imperatriz (Nabrzeże Cesarzowej)[1].
W latach 1850–1920 okolice nabrzeża były zamieszkane przez niewolników i wyzwolonych niewolników, dlatego też kompozytor Heitor dos Prazeres nazwał je Pequena África (Mała Afryka)[3].