Białaczka włochatokomórkowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Białaczka włochatokomórkowa – rzadka postać nowotworu hematologicznego, charakteryzująca się akumulacją nieprawidłowych limfocytów B. Zazwyczaj jest klasyfikowana jako podtyp przewlekłej białaczki limfatycznej. Pierwszy człon nazwy wywodzi się od białawego koloru próbki krwi chorego na ostrą białaczkę. Drugi człon nazwy jest związany z tym, iż – z powodu części wystających promieniście z powierzchni – nieprawidłowe limfocyty B wyglądają „włochato” pod mikroskopem, natomiast infiltracja szpiku kostnego i śledziony ma charakter rozproszony[1]. W białaczce włochatokomórkowej „włochate komórki” (nowotworowe limfocyty B) gromadzą się w szpiku kostnym, zakłócając wytwarzanie normalnych białych ciałek krwi, czerwonych krwinek i płytek krwi. W konsekwencji u osób dotkniętych chorobą obserwuje się zwiększoną liczbę infekcji związanych z małą liczbą białych krwinek, anemię i zmęczenie spowodowane brakiem czerwonych krwinek, jak również częste krwawienie ze względu na niską liczbę płytek krwi[2].
Białaczka włochatokomórkowa: nieprawidłowe limfocyty B wyglądają „włochato” pod mikroskopem z powodu ich części promieniście wystających z powierzchni | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
C91.4 |
---|---|
ICDO |
M9940/3 |
DiseasesDB | |
MedlinePlus |