Berlińska Plejada

Berlińska Plejada (oryginalna niemiecka nazwa: Berliner Siebengestirn) – grupa pionierów szachów niemieckich, w której skład wchodzili: Ludwig Bledow (1795-1846), Karl Schorn (1803-1850), Bernhard Horwitz (1808-1885), Carl Mayet (1810-1868), Wilhelm Hanstein (1811-1850), Paul Rudolph von Bilguer (1815-1840) i Tassilo von der Lasa (1817-1899).

Zetknęli się ze sobą w Berlińskim Towarzystwie Szachowym. Z inicjatywy Bledowa założyli czasopismo szachowe Deutsche Schachzeitung, którego pierwszy numer ukazał się w lipcu 1846 r. Z inicjatywy Bilguera i przy pomocy pozostałej szóstki wydany został w 1843 r. w podręcznik teorii debiutów Handbuch des Schachspiels. Cała siódemka odegrała bardzo ważną rolę w popularyzacji szachów w Niemczech. W latach 30. XX wieku z inicjatywy Bledowa wprowadzony został nowy przepis, głoszący, iż dotknięcie bierki zmusza gracza do wykonania nią posunięcia. Do tamtej pory dotknięcie bierki nie oznaczało obowiązku wykonania nią posunięcia. Z kolei z inicjatywy Schorna wprowadzono wcześniej istniejący już we Francji przepis, mówiący, iż bierka dochodząca do ostatniej linii szachownicy nie musi być promowana w hetmana, co wcześniej obowiązywało. Od tej pory przepis ten był stosowany na terenie całych Niemiec.

• Berlińska Plejada
• 
  Rudolph von Bilguer
• 
  Ludwig Bledow
• 
  Bernhard Horwitz
• 
  Tassilo von der Lasa
• 
  Carl Mayet
• 
  Karl Schorn

Bibliografia

• W.Litmanowicz, J. Giżycki, "Szachy od A do Z", tom I, Warszawa 1986, str. 74-75