kanadyjski lekkoatleta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ben Johnson, właśc. Benjamin Sinclair Johnson (ur. 30 grudnia 1961 w Falmouth na Jamajce[1]) – kanadyjski lekkoatleta pochodzenia jamajskiego, który specjalizował się w biegach sprinterskich.
.jpg) Ben Johnson w 2017 roku | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Benjamin Sinclair Johnson | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
177 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jeden z najszybszych lekkoatletów w historii oraz bohater skandali związanych z nielegalnym dopingiem. Wielokrotny medalista największych międzynarodowych zawodów lekkoatletycznych. Rekordzista świata w biegach sprinterskich w latach 1986–1988. W roku 1988 po wykryciu niedozwolonego dopingu został zdyskwalifikowany i jednocześnie pozbawiony medali zdobytych od roku 1987. Po powrocie na bieżnię został ponownie – tym razem dożywotnio – zdyskwalifikowany w roku 1993.
Johnson urodził się w miejscowości Falmouth na północnym wybrzeżu Jamajki. Gdy Ben miał 15 lat, jego rodzina wyemigrowała do Kanady i osiedliła się w miejscowości Scarborough w prowincji Ontario.
W Scarborough Johnson spotkał się z trenerem Charliem Francisem i dołączył do klubu sportowego przy York University. Pierwszym międzynarodowym sukcesem dla młodego sprintera było wywalczenie dwóch srebrnych medali – w biegu na 100 metrów oraz sztafecie 4 × 100 metrów – podczas igrzysk Wspólnoty Narodów w Brisbane w roku 1982[2]. Rok później nie udało mu się powtórzyć sukcesów z Australii i podczas mistrzostw świata odpadł w półfinale biegu na 100 metrów uzyskując czas 10,44 s. Kanadyjska sztafeta 4 × 100 metrówz Joihnsonem w składzie odpadła w eliminacjach[3].
Podczas rozgrywanych w Los Angeles igrzysk olimpijskich sprinter sięgnął po brązowy medal w biegu na 100 metrów oraz wraz z kolegami z reprezentacji Kanady – Tonym Sharpe’em, Desaiem Williamsem oraz Sterlingiem Hindsem – w sztafecie 4 × 100 metrów. 22 sierpnia 1984 roku w Zurychu Johnson dwukrotnie bił rekord Kanady na setkę osiągając ostatecznie wynik 10,12[4].
W roku 1985 po siedmiu kolejnych pojedynkach Kanadyjczykowi udało się ostatecznie pokonać Carla Lewisa z USA. Po roku, 21 sierpnia, w Zurychu ponownie poprawił rekord Kanady pokonując dystans 100 metrów w czasie 10,11[4]. Podczas zawodów pucharu świata 4 października czwarty raz w karierze ustanowił nowy rekord kraju w biegu na 100 metrów osiągając wynik 10,00[4].
15 stycznia 1986 roku podczas halowych zawodów w japońskiej Osace ustanowił halowy rekord świata w biegu na 60 metrów czasem 6,50[5]. Trzy medale przyniosły Johnsonowi kolejne igrzyska Wspólnoty Narodów. W Edynburgu Kanadyjczyk był najszybszy w biegu na 100 metrów pokonując Linforda Chrisitie oraz w sztafecie 4 × 100 metrów. Brązowy medal przyniósł mu bieg na 200 metrów[2]. 7 lipca w Moskwie podczas igrzysk dobrej woli[6] jako pierwszy Kanadyjczyk uzyskał w biegu na 100 metrów czas poniżej 10 sekund: 9,95[4].
Podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Rzymie (1987) Johnson okazał się najlepszy w biegu na 100 m i zyskał światową sławę. Swoją obecność w światowej czołówce potwierdził rekordem świata – 9,83.
Po rzymskim czempionacie Johnson stał się gwiazdą. Po pobiciu rekordu świata jego miesięczne przychody wynosiły około 480 000 dolarów. Sprinter otrzymał szereg nagród, a przez dziennikarzy został wybrany sportowcem roku 1987. Kanadyjczyk zajął także pierwsze miejsce w plebiscycie prestiżowego czasopisma Track & Field News Track & Field Athlete of the Year[7].
| Rok | Impreza | Miejsce | Konkurencja | Lokata | Wynik |
|---|---|---|---|---|---|
| 1982 | Igrzyska Wspólnoty Narodów |  Brisbane | bieg na 100 m | 2. miejsce | 10,05[2][8] |
| 1982 | Igrzyska Wspólnoty Narodów | Brisbane | sztafeta 4 × 100 m | 2. miejsce | 39,30[2][8] |
| 1983 | Uniwersjada |  Edmonton | sztafeta 4 × 100 m | 2. miejsce | 38,69[9][10] |
| 1983 | Mistrzostwa świata |  Helsinki | bieg na 100 m | el. – 12. miejsce[11] | 10,44[3] |
| 1983 | Igrzyska panamerykańskie |  Caracas | bieg na 100 m | 6. miejsce | 10,25[5] |
| 1984 | Igrzyska olimpijskie |  Los Angeles | bieg na 100 m | 3. miejsce | 10,22[1] |
| 1984 | Igrzyska olimpijskie | Los Angeles | sztafeta 4 × 100 m | 3. miejsce | 38,70[1] |
| 1985 | Światowe igrzyska halowe |  Paryż | bieg na 60 m | 1. miejsce | 6,62[12] |
| 1985 | Puchar świata | Canberra | bieg na 100 m | 1. miejsce | 10,00[13] |
| 1986 | Igrzyska dobrej woli |  Moskwa | bieg na 100 m | 1. miejsce | 9,95[14] |
| 1986 | Igrzyska Wspólnoty Narodów |  Edynburg | bieg na 100 m | 1. miejsce | 10,07[2][8] |
| 1986 | Igrzyska Wspólnoty Narodów | Edynburg | bieg na 200 m | 3. miejsce | 20,64[2][8] |
| 1986 | Igrzyska Wspólnoty Narodów | Edynburg | sztafeta 4 × 100 m | 1. miejsce | 39,15[2][8] |
| 1987 | Halowe mistrzostwa świata | Indianapolis | bieg na 60 m | [5] | |
| 1987 | Mistrzostwa świata |  Rzym | bieg na 100 m | ||
| 1987 | Mistrzostwa świata | Rzym | sztafeta 4 × 100 m | 4. miejsce | 38,47[5] |
| 1988 | Igrzyska olimpijskie |  Seul | bieg na 100 m | ||
| 1991 | Halowe mistrzostwa świata |  Sewilla | bieg na 60 m | 4. miejsce | 6,61[5] |
| 1991 | Mistrzostwa świata |  Tokio | sztafeta 4 × 100 m | 8. miejsce | 39,51[5] |
| 1992 | Igrzyska olimpijskie | Barcelona | bieg na 100 m | 8. miejsce | 10,70[1] |
| 1992 | Igrzyska olimpijskie | Barcelona | sztafeta 4 × 100 m | DNF[1] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
