Loading AI tools
zespół ośmiu buddyjskich sanktuariów (Pekin, Chiny) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Badachu (chin. upr. 八大处, chin. trad. 八大處, pinyin Bādàchǔ, dosł. Osiem Wielkich Miejsc) – zespół ośmiu buddyjskich sanktuariów znajdujący się w Pekinie, u południowego podnóża Zachodnich Wzgórz[1], około 25 kilometrów od centrum miasta, 8 kilometrów na południe od parku Xiangshan[2]. Obejmuje powierzchnię 250 hektarów, porośniętych w większości lasem[2]. Najwyższy punkt parku ma wysokość 464 m[3].
Znajdująca się u podnóża szczytu Cuiwei, około kilometr na południe od wejścia na właściwy teren Badachu świątynia została wzniesiona w 1504 roku. Składa się z dwóch pawilonów, z których jeden poświęcony jest Buddzie Siakjamuniemu, zaś drugi żeńskiemu bóstwu Niangniang. W pawilonie Buddy Siakjamuniego czczony jest także Guan Yu, deifikowany generał z Epoki Trzech Królestw[4]. W świątyni znajduje się pochodzący z 1600 roku brązowy dzwon.
Najbardziej okazała ze świątyń została wzniesiona w latach 766-779[3]. Pierwotnie składała się z pięciu dziedzińców, jednak do naszych czasów zachowały się jedynie trzy[5], co jest efektem zniszczeń dokonanych przez wojska cudzoziemskie podczas powstania bokserów[4]. Zrównana z ziemią została wówczas m.in. ośmiokątna pagoda z 1071 roku, w której według przechowywany był jeden z zębów Buddy. Szczęśliwie przetrwał on zniszczenie i w 1955 roku został przeniesiony do świątyni Guangji[4]. W 1956 roku na miejscu dawnej pagody wzniesiono nową[4]. Obok świątyni znajduje się staw ze złotymi rybkami[3].
Nieopodal Świątyni Boskiego Światła znajduje się pochodzący z 1151 roku żeński klasztor buddyjski[3]. W rzeczywistości jest to niewielka budowla z jednym tylko dziedzińcem, zaś jej nazwa pochodzi od położenia pomiędzy wzgórzami Cuiwei, Pingpo i Lushi[4]. W głównym pawilonie przechowywany jest posąg Buddy Siakjamuniego[3].
Wzniesiona w okolicy 1033 roku świątynia składa się z trzech dziedzińców[3]. We frontowym pawilonie znajduje się 18 posągów arhatów[4]. Dziedzińce porośnięte są drzewami; na ostatnim dziedzińcu znajduje się ponad 800-letni miłorząb[5].
Usytuowana na północny zachód od Dabeisi została wzniesiona w 1425 roku jako żeński klasztor[3]. W 1645 roku przy klasztorze odkryte zostało źródło, w związku z czym kompleks rozbudowano i dobudowano do niego świątynię[5].
Świątynia składa się z pięciu dziedzińców, porośniętych sosnami i cyprysami[3]. Woda ze świątynnego źródła ceniona jest ze względu na bogactwo mikroelementów[5]. W jednym z pawilonów zaparza się z niej herbatę[3].
Zbudowana w latach 758-760 na wzgórzu Pingpo świątynia jest największym obiektem w całym kompleksie Badachu[5]. Składa się z pięciu dziedzińców[3]. W przeszłości służyła cesarzom za miejsce letniego wypoczynku, mieściła się w niej także biblioteka[4].
Znajdująca się na szczycie wzgórza Pingpo, w obecnym kształcie została urządzona w 1780 roku[5]. Wiedzie do niej droga ze Świątyni Pachnącego Świata, zwieńczona drewnianą bramą[4]. Według legendy w grocie tej przez 40 lat mieszkał świątobliwy mnich Hai Xiu[4]. Przed grotą znajduje się budynek świątynny oraz przypominający swoim wyglądem perłę kamień, który dał nazwę miejscu[3].
Ostatnim elementem kompleksu jest znajdująca się na wzgórzu Lushi[5] Świątynia Czapki Buddy, której początki sięgają czasów dynastii Sui[3].
Obok świątyni znajduje się grota, w której według legendy w VII wieku mieszkał mnich Lu Shi[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
