Autonomia uniwersytetów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Autonomia uniwersytetów – szczególnie rozumiana autonomia odnoszona do szkół wyższych, która sprowadza się do stanowienia rozległych uprawnień statutowych o charakterze samorządowym[1].
Podstawy autonomii uniwersytetów, zarówno te ideowe, jak i organizacyjne, zostały sformułowane w dobie Oświecenia, aczkolwiek idea autonomii sięga początków uniwersytetów średniowiecznych (w 1158 Fryderyk I Barbarossa wydał dokument Authentica habita, w którym przyznawał uniwersytetom wiele praw, m.in. wyłączenie studentów spod jurysdykcji miejskiej[2]). Uniwersytet autonomiczny dojrzałą postać przybrał w XIX w.[3] Autonomia uniwersytetów czerpie najwięcej z tradycji Uniwersytetu Humboldtów, zgodnie z którą państwo nie powinno ingerować w wewnętrzne sprawy uczelni i jest fundamentalną zasadą współczesnego społeczeństwa zapisaną w Magna Charta Universitatum.
Autonomia uniwersytetu początkowo odnosiła się jedynie do pewnych organów uczelni lub tylko do profesorów. Demokratyzacja podejmowania decyzji polegająca na włączeniu do tego procesu również pracowników nieposiadających tytułu profesora oraz studentów nastąpiła znacznie później[4].