Arlon (1953)

Arlon (M915) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono we wrześniu 1951 roku w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 30 października 1953 roku. W 1966 roku jednostka została przekazana Norwegii i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Alta”. Jednostkę wycofano ze służby w 1996 roku.

Arlon (M915)

Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
Historia
Stocznia	Hodgdon Brothers, East Boothbay
Położenie stępki	wrzesień 1951
Zamówiony dla  US Navy
Nazwa	MSC-104
Belgia
Nazwa	„Arlon” (M915)
Wejście do służby	30 października 1953
Wycofanie ze służby	1966
Norweska KMW
Nazwa	„Alta” (M314)
Wejście do służby	23 maja 1966
Wycofanie ze służby	1996
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga	36

Projekt i budowa

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1] . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1] [2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1] .

Przyszły „Arlon” zbudowany został w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay^[3][4] . Stępkę okrętu położono we wrześniu 1951 roku, nieznana jest data wodowania^[4] . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-104^[5][6]. Budowę trałowca ukończono 31 stycznia 1953 roku^[7].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3][4] . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3][4] . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3][4] . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4] [5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1^[3][4] .

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^{[3][4] [uwaga 1]}.

Służba

„Arlon” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) 30 października 1953 roku^{[6][8] [uwaga 2]}. Okręt otrzymał numer burtowy M915^[3][5]. W 1966 roku trałowiec został przekazany Norwegii i wszedł do służby w Sjøforsvaret pod nazwą „Alta” 23 maja 1966 roku^[4] [8] . Okręt otrzymał numer taktyczny M314^[7][8] . W latach 70. wymieniono uzbrojenie artyleryjskie, instalując zamiast podwójnego zestawu działek Oerlikona dwa pojedyncze działka Rheinmetall Rh202 Mk 20 L/85 tego samego kalibru^[8] [9]. Kąt podniesienia lufy wynosił 55°, szybkostrzelność 1000 strz./min, zaś donośność 2000 metrów^[6]. Wymieniono też radar na Decca TM-1226^[8] [9]. Jednostkę wycofano ze służby w 1996 roku^[8] .

Uwagi

1. Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.
2. Gogin 2021D ↓  podaje, że okręt został wcielony do służby w listopadzie 1953 roku.

Przypisy

1. Gogin 2021B ↓.
2. Moore 1973 ↓, s. 296.
3. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
4. Gogin 2021D ↓.
5. Blackman 1960 ↓, s. 102.
6. Sharpe 1991 ↓, s. 417.
7. Moore 1973 ↓, s. 236.
8. Gogin 2021S ↓.
9. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 295.

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: SAUDA coastal minesweepers (1953-1955, 1953-1955/1966). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).