![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4a/Confiteor_at_Tridentine_Mass.jpg/640px-Confiteor_at_Tridentine_Mass.jpg&w=640&q=50)
Akt pokuty
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Akt pokuty (łac. actus paenitentialis) – część obrzędów wstępnych mszy świętej. Składa się ona z czterech elementów: wezwania kapłana, chwili ciszy, formuły wyznania grzechów oraz konkluzji (zwanej absolucją), czyli prośby kierowanej przez kapłana w imieniu całej zgromadzonej wspólnoty o przebaczenie grzechów. Historycznie obrzęd ten wywodzi się z prywatnych modlitw przygotowujących do mszy odmawianych przez kapłana i usługujących u stopni ołtarza[1].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4a/Confiteor_at_Tridentine_Mass.jpg/640px-Confiteor_at_Tridentine_Mass.jpg)
Mszał rzymski podaje trzy formy wyznania grzechów[2][3]:
- spowiedź powszechna (Confiteor) – modlitwa w formie apologii, wywodząca się z Rzymu z prywatnej modlitwy papieża odmawianej w postawie prostracji przed ołtarzem. Z czasem pojawiły się w niej wezwania do świętych i trzykrotne bicie się w piersi.
- Forma dialogowana — składa się z dwóch par wezwań wziętych z Pisma Świętego (Jl 2, 17; Ps 85, 8)
- Forma tropiczna — posiada formę litanijną, składa się z trzech wezwań zakończonych apostrofą Kyrie eleison.
W niedziele, szczególnie w okresie wielkanocnym, w miejsce aktu pokuty może się odbyć błogosławieństwo i pokropienie wodą święconą na pamiątkę chrztu.
W środę popielcową akt pokuty zastępowany jest przez obrzęd posypania głów popiołem, który sprawuje się po homilii. Akt pokuty pomija się, gdy mszę poprzedza procesja, a także przy sprawowaniu sakramentów chrztu i małżeństwa.
Według teologii katolickiej akt pokuty gładzi grzechy lekkie. Aby zgładzić grzechy ciężkie, konieczne jest przystąpienie do sakramentu pokuty[4].