Aidan (święty)
iroszkocki mnich i biskup, święty katolicki i anglikański / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Aidan, Aedhán (zm. 31 sierpnia 651) – mnich i biskup iroszkocki, założyciel klasztoru na wyspie Lindisfarne w 636[3], organizator akcji misyjnej, która doprowadziła do restytucji chrześcijaństwa w Northumbrii. W Kościele katolickim i anglikańskim uznany za świętego. Część Kościołów protestanckich uznaje go za bohatera wiary. Kościół luterański i anglikański zaliczają go do odnowicieli Kościoła[1][2]. W prawosławiu Aidan zaliczany jest do świętych biskupów, tytułuje się go ponadto cudotwórcą i Apostołem Northumbrii[4].
biskup odnowiciel Kościoła[1][2] | |||
Data i miejsce śmierci |
31 sierpnia 651 | ||
---|---|---|---|
Czczony przez |
Kościół katolicki | ||
Wspomnienie |
9 czerwca (luteranizm) | ||
Atrybuty |
Jeleń, księga, pochodnia, ubodzy lub żebrak | ||
Patron | |||
|
W roku 635 władca świeżo zjednoczonej Nothumbrii, Oswald, zwrócił się do mnichów z klasztoru na Ionie z prośbą o przysłanie misjonarzy. Pierwsza misja kierowana przez nieznanego z imienia mnicha zakończyła się fiaskiem. Wtedy, w roku 636, do Northumbrii wysłano Aidana. Otrzymał on od króla Oswalda położoną u wybrzeży Bernicji, w pobliżu siedziby królewskiej w Bamburgh wysepkę Lindisfarne, na której zbudował klasztor, który na kilka dziesięcioleci stał się ośrodkiem misyjnym i kościelno-administracyjnym północnej Anglii. Po śmierci Oswalda, dzieło misyjne Aidana wspierał król Oswin, władca Deiry. Jego uczniami byli biskupi Cedd i Eat, a także ksieni Hilda[5].
Wspomnienie jego życia w kalendarzach liturgicznych Kościołów luterańskich przypada na 9 czerwca (wraz z Kolumbą i Bedą Czcigodnym). Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 31 sierpnia, zaś w prawosławiu – 31 sierpnia/13 września.
W ikonografii przedstawiany jest w stroju mnicha lub biskupim. Jego atrybuty to jeleń (czasami na herbowej tarczy), który ranny i osaczony przez myśliwych skrył się w samotni a Aidan modlitwą sprawił, że jeleń stał się niewidzialny dla myśliwych. Księga i płonąca pochodnia symbolizują prace misyjne i głoszenie słowa bożego. Ubodzy lub leżący u stóp świętego żebrak nawiązuje do troski jaką święty otaczał potrzebujących[6].