![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7a/Farewell_of_Admetus_%2526_Alcestis.jpg/640px-Farewell_of_Admetus_%2526_Alcestis.jpg&w=640&q=50)
Admet
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Admet (gr. Ἄδμητος Ádmētos, łac. Admetus) – postać z mitologii greckiej, syn Feresa i Klimeny, który panował w Tesalii jako król miasta Feraj. Był uczestnikiem wyprawy Argonautów oraz słynnego polowania na dzika kalidońskiego.
![]() | |||
mityczny król Feraj | |||
Dane biograficzne | |||
Ojciec | |||
---|---|---|---|
Matka |
Klimena | ||
Żona | |||
Dzieci | |||
|
W mitologii greckiej opisany jest jako gospodarz, na którego dworze przez dziewięć lat musiał spędzić Apollo, uwięziony tam przez Zeusa za zabicie Cyklopa i służyć jako pasterz-niewolnik.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cf/Admetus_Alcestis_Chiaramonti_Inv1195.jpg/640px-Admetus_Alcestis_Chiaramonti_Inv1195.jpg)
Gospodarz okazywał boskiemu pasterzowi wiele względów, co mu się później sowicie opłaciło. Admet poprosił o rękę Alkestis, córki króla Jolkosu – Peliasa, który jednakże wyznaczył warunek, by ten przyjechał wozem zaprzężonym w lwa i dzika. Apollo pomógł Admetowi wytresować zwierzęta, co umożliwiło mu spełnienie warunku i zawarcie upragnionego małżeństwa. W dzień ślubu Admet zapomniał złożyć ofiarę Artemidzie, która w akcie zemsty wysłała węże do ich małżeńskiej sypialni, jednak Apollo uratował małżonków przed pewną śmiercią. Następnie uzyskał również przyrzeczenie od Mojr, że jego życie zostanie przedłużone, jeśli w wyznaczonej godzinie ktoś z jego rodziny zgodzi się umrzeć za niego. Jedyną osobą, która zgodziła się na to bez wahania, była Alkestis. Dobrowolnie zeszła do grobu, a w uznaniu jej poświęcenia Herakles przywrócił ją do życia (według innej wersji mitu była to wzruszona jej poświęceniem Persefona).
Historia wybawienia Admeta przez żonę została opowiedziana również przez Ranieriego de’ Calzabigi i Christopha Willibalda Glucka w operze Alcesta, jak też przez Georga Friedricha Händla w operze Admeto (HWV 22).