Niskie drzewo lub krzew o formie rozłożystej[5]. Osiąga wysokość do 7–10 metrów[6], choć zwykle jest niższa (2–6 m)[4]. Występuje pojedynczo lub w płatach zwanych espinillares. Kora ciemnobrązowa.
Dość trwałe (opadają dopiero podczas zimy), pierzaste (3–10 par listków podzielonych na 11–26 par blaszek w liściu) o długości od 4 do 5 cm z listkami o długości 12–22 mm leżącymi co ok. 0,1 cm[6]. Barwa liści jasnozielona. Przylistki w postaci lekko omszonych, czerwonobrązowych, jaśniejących i szarzejących z wiekiem cierni o długości 30(50) mm[6]. Ogonki liściowe o długości 5–11 mm z pojedynczym, bezszypułkowym gruczołem[6].
Jasnożółte, kuliste, około 1,5 cm średnicy. Bezszypułkowe, zebrane w kwiatostany. Szypułki kwiatostanów omszone o długości 6–11(16) mm[6]. Podsadki cztero- lub pięciodzielne, trwałe[6]. Kielich i korona pięciodzielne[6]. Powabnią są skupiska pręcików. Kwitnienie od czerwca do listopada[6].
Miejsca nasłonecznione. Gleby o odczynie od kwaśnego do lekko zasadowego[5]. Występuje w obszarach o klimacie śródziemnomorskim i gorącym, może wytrzymać długie okresy suszy. Jest gatunkiem ekspansywnym na obszarach przekształconych przez człowieka[6].
Gatunek jest bardzo rozpowszechniony w argentyńskiej prowincji Entre Ríos, gdzie rośnie na terenach zalewowych. Te aluwialne lasy nazywane są espinal[7], przy czym nazwą tą określane są różnego typu kolczaste zbiorowiska w krajach hiszpańskojęzycznych. Suche lasy budowane przez A. caven i Celtis spinosa wchodzące w skład nadrzecznego espinalu nazywane są również espinillares[7]. W suchszych rejonach środkowej Argentyny wraz z innymi gatunkami tworzy kolczaste niskie lasy i zarośla espinales[7]. Spotykany jest również na pampie, a w Andach występuje do wysokości 3200 m n.p.m.[6]. W Chile gatunek ten jest dominantem sawannowej formacji espinal (innej niż espinal znad Parany) i wchodzi w skład innych odmian matorralu, np. zarośli espinares będących zbiorowiskami wtórnymi na terenach odlesionych[7].
Kwiaty są wykorzystywane jako pokarm dla pszczół do produkcji miodu. Kora i liście stanowią jeden z przysmaków koszatniczek[8]. Ciernie z rzadka bywają zasiedlane przez mrówki[6].
Budowa podsadek jest typowa dla rodzaju Vachellia, w związku z tym część systematyków określa ten gatunek jako Vachellia caven[6]. Ze względu na jego szeroką gamę siedlisk, istnieje wiele podgatunków i odmian.
Kwiaty są wykorzystywane do produkcji perfum[9] (stąd jedna z nazw zwyczajowych aromo), taniny zaś z owoców do garbowania skór. Twarde drewno A. caven ma doskonałe właściwości opałowe[4].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
APPENDIX 2. Notes on the main characteristics of the six acacia species of special interest. W:J. C. Doran, J. W. Turnbull, D. J. Boland, B. V. Gunn:Handbook on seeds of dry-zone acacias.Canberra:Division of Forest Research, CSIRO. Brak numerów stron w książce
Julio R.Gutiérrez,FranciscoBozinovic.Diet selection in captivity by a generalist herbivorous rodent (Octodon degus) from the Chilean coastal desert.„Journal of Arid Environments”.39(4),s.601-607,sierpień 1998.Academic Press. DOI: 10.1006/jare.1998.0412.(ang.).