81 Pułk Strzelców Grodzieńskich
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
81 Pułk Strzelców Grodzieńskich im. Króla Stefana Batorego (81 pp) – oddział piechoty samoobrony kresowej i Wojska Polskiego II RP.
Ten artykuł dotyczy 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich. Zobacz też: 81 Pułk Piechoty – inne pułki piechoty z numerem 81. |
Odznaka 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich | |||
Historia | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Sformowanie |
12 listopada 1918 | ||
Rozformowanie |
12 września 1939 | ||
Nazwa wyróżniająca | |||
Patron | |||
Tradycje | |||
Święto |
12 listopada | ||
Rodowód |
Grodzieński Pułk Strzelców | ||
Kontynuacja | |||
Dowódcy | |||
Pierwszy |
mjr Jan Jackiewicz | ||
Ostatni |
płk Edward Banaszak | ||
Działania zbrojne | |||
wojna polsko-bolszewicka Bitwa pod Zarębami Kościelnymi Bitwa pod Kaczkowem bitwa o przedmoście warsz. (13–16 VIII 1920) bitwa nad Niemnem (20–26 IX 1920) kampania wrześniowa bitwa pod Piotrkowem (4–6 IX 1939) | |||
Organizacja | |||
Dyslokacja | |||
Rodzaj sił zbrojnych | |||
Rodzaj wojsk | |||
Podległość | |||
Odznaczenia | |||
|
Pułk wywodzi swój rodowód z formacji wojskowych Samoobrony Ziemi Grodzieńskiej (powstałej 12 listopada 1918[1]). W czasie wojny 1920 roku jako Grodzieński pułk strzelców wchodził w skład 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Walczył z wojskami sowieckimi i litewskimi m.in. pod Stołowiczami, Bobrujskiem, na Litwie Środkowej, brał udział w bitwie warszawskiej i w obronie Suwalszczyzny.
Po reorganizacji Wojska Polskiego wszedł w skład 29 Dywizji Piechoty. Przed 1939 stacjonował w Grodnie.
W kampanii wrześniowej 1939 pułk walczył w składzie macierzystej dywizji w ramach odwodowej Armii „Prusy”. Na skutek błędów dowództwa[2], działał w oderwaniu od sił głównych. Przeszedł szlak bojowy od lasu Bartkowice Mokre, przez Trzebiatów, Brzuzę, Wólkę Kuligowską, Kraszków do lasu Przysucha. Tu 12 września zaatakowany przez przeważające siły nieprzyjaciela został rozbity.