![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a8/Three_Inch_M-5_Gun.jpg/640px-Three_Inch_M-5_Gun.jpg&w=640&q=50)
3-calowa armata przeciwpancerna M5
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
M5 (3-inch Gun M5) – holowana armata przeciwpancerna kalibru 76,2 mm (3 cale) produkcji amerykańskiej, wykorzystywana przez US Army w ograniczonym zakresie podczas II wojny światowej[1].
![]() Armata M5 w Fort Sam Houston, w Teksasie | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Historia | |||
Prototypy |
1941 | ||
Produkcja seryjna |
1942–1944 | ||
Wyprodukowano |
~2500 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber | |||
Długość lufy | |||
Donośność | |||
Prędkość pocz. pocisku | |||
Długość | |||
Szerokość | |||
Wysokość | |||
Masa | |||
Kąt ostrzału | |||
Szybkostrzelność | |||
|
Prace projektowe rozpoczęły się w 1940 roku. Działo opracowywane było z myślą o zastąpieniu 37-mm armat M3, których kaliber był niewystarczający do skutecznej penetracji pancerza ówczesnych niemieckich czołgów[2]. W celu skrócenia prac rozwojowych wykorzystano elementy konstrukcyjne istniejących dział – lufę prototypowej armaty przeciwlotniczej T9 oraz łoże, oporopowrotnik i zamek z haubicy M101[1]. Prototyp, noszący oznaczenie T10, gotowy był we wrześniu 1941 roku. Produkcja seryjna odbywała się w latach 1942–1944. Wyprodukowano około 2500 egzemplarzy, z czego 250 w 1942 roku, 1250 w 1943 i 1000 w 1944[2].
Pierwsze egzemplarze trafiły do oddziałów frontowych w 1943 roku, przed rozpoczęciem kampanii włoskiej, gdzie przeszły one chrzest bojowy. Działa wykorzystywane były później także na froncie zachodnim, m.in. podczas ofensywy w Ardenach. Znajdowały się one wyłącznie na wyposażeniu batalionów niszczycieli czołgów[uwaga 1][3]; do ich holowania najczęściej używano pojazdów M3 Half-Track[2]. Działa wykazały się zadowalającą skutecznością w zwalczaniu broni pancernej. Dużym mankamentem był jednak brak mobilności, który przyczynił się do dużych strat wśród obsługujących je załóg, szczególnie w porównaniu do wykorzystywanych równolegle dział samobieżnych M10[2][3].
Tuż po zakończeniu wojny w 1945 roku działa zostały wycofane ze służby[1]. Od 1953 roku kilka armat znajduje się na wyposażeniu prezydenckiej baterii salutowej (Presidential Salute Battery), gdzie wykorzystywane są w celach ceremonialnych, do oddawania salw honorowych[2][4].