ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਵਿਧਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਤੋਂ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਲੋਕ ਪੁਨਰ ਸੁਰਜੀਵਣ ਦੌਰਾਨ ਉੱਭਰੀ ਹੈ. ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਕਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਸੰਗੀਤ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਨੂੰ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ: ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੌਖਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸੰਗੀਤ ਸੰਚਾਰਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਣਜਾਣ ਕੰਪੋਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਗੀਤ ਜਾਂ ਇੱਕ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕਸਟਮ ਦੁਆਰਾ ਸੰਗੀਤ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਵਪਾਰਕ ਅਤੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਵਿਪਰੀਤ ਹੈ. ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 19 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਪਰ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧਦਾ ਹੈ.
ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਿਆਂ, ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇਕ ਨਵਾਂ ਰੂਪ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਤੋਂ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋਇਆ. ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਅਤੇ ਅਵਧੀ ਨੂੰ (ਦੂਜਾ) ਲੋਕ ਪੁਨਰ ਸੁਰਜੀਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਇਕ ਜ਼ੈਨੀਥ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ. ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਇਸ ਰੂਪ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਸਮਕਾਲੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਜਾਂ ਲੋਕ ਪੁਨਰ-ਸੁਰਜੀਤੀ ਸੰਗੀਤ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਲੋਕ ਰੂਪਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ. ਛੋਟੇ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਦਾਰੀ ਹੋਰ ਸਮੇਂ ਤੇ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਵਾਪਰੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੁਰਾਂਧੀਆਂ ਦੌਰਾਨ ਰਚੇ ਨਵੇਂ ਸੰਗੀਤ ਉੱਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ. ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੋਕ ਰਾਕ, ਲੋਕ ਧਾਤ ਅਤੇ ਹੋਰ. ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਮਕਾਲੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਇਹ ਇਕੋ ਨਾਮ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਅਕਸਰ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਸਮਾਨ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਹੈ.[1]