ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ਮੈਤਾਇਲਡਾ ਆਲਿਸ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਵੁਡ, (12 ਫਰਵਰੀ 1870 – 7 ਅਕਤੂਬਰ 1922), ਕਿੱਤੇ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ /ˈਐਮɑːri//ˈmɑːri/;[1] ਦੇਰ ਉਂਨੀਵੀਂ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦੀ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਗਾਇਕ, ਹਾਸ ਐਕਟਰ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਥਿਏਟਰ ਐਕਟਰੈਸ ਸੀ। ਉਹ ਦ ਬਾਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਸ ਦ ਗੈਲਰੀ, ਮਾਏ ਓਲਡ ਮੈਨ ( ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੇਨ ) ਅਤੇ ਓਹ ਮਿਸਟਰ ਪੋਰਟਰ ਵਹਾਟ ਸ਼ਲ ਆਈ ਡੂ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਗਾਣੀਆਂ ਦੇ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਲਈ ਬਿਹਤਰ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਭਿਨੈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਨੁਏੰਡੋ ਅਤੇ ਡਬਲ ਏੰਟੇਂਡਰ ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਲਈ ਆਲੋਚਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੋਨਾਂ ਮਿਲੀ, ਲੇਕਿਨ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਅਤੇ ਬਖ਼ਤਾਵਰ ਕੈਰੀਅਰ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲਿਆ, ਜਿਸਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਪਿਆਰ ਵਲੋਂ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਦੀ ਰਾਣੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਜੰਮੀ, ਮੈਰੀ ਲਾਇਡ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ ਹੋਕਸਟਨ ਵਿੱਚ ਈਗਲ ਟਾਵਰਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੋਕੇਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1884 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਬੇਲਾ ਡੇਲਮੇਅਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਕੀਤੀ; ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਟੇਜੀ ਨਾਮ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਮੇਰੀ ਲਾਇਡ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। 1885 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੇ ਗੀਤ ਦ ਬੁਆਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਨ ਦ ਗੈਲਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਲੰਦਨ ਦੇ ਵੇਸਟ ਐਂਡ ਵਿੱਚ ਵੱਕਾਰੀ ਥਿਏਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਬਿਲ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। 1891 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਥਿਏਟਰ ਰਾਇਲ, ਡਰਿਊਰੀ ਲੇਨ ਕਰਿਸਮਸ ਪੈਂਟੋਮਾਈਮ ਹੰਪਟੀ ਡੰਪਟੀ ਵਿੱਚ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਪ੍ਰੇਸਾਰੀਓ ਆਗਸਟਸ ਹੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਭਰਤੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਥਿਏਟਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀਆਂਲਿਟਿਲ ਬੋ ਪੀਪੀ (1892 ਅਤੇ ਰਾਬਿੰਸਨ ਕਰੂਸੋ (1893) ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕੀਤਾ। 1890 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤੱਕ, ਲਾਇਡ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇਤਰਾਜ਼ਯੋਗ ਸਾਮਗਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੇ ਥਿਏਟਰ ਸੇਂਸਰ ਦੇ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਵਿਵਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
1894 ਅਤੇ 1900 ਦੇ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਫਲਤਾ ਬੰਨ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਫ਼ਰਾਂਸ, ਅਮਰੀਕਾ, ਆਸਟਰੇਲਿਆ ਅਤੇ ਬੇਲਜੀਅਮ ਦਾ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਏਕਟ ਦੇ ਨਾਲ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1907 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹੋਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਬਿਹਤਰ ਤਨਖਾਹ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਲਈ ਥਿਏਟਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਗ ਲਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਸਾਰ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਹੋਰ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਲੜਾਈ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਸ਼ਸਤਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ, ਮਨੋਬਲ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਅਤੇ ਉਦਯੋਗਕ ਸੰਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1915 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਯੁੱਧਕਾਲੀਨ ਗੀਤ ਨਾਓ ਯੂਹਵ ਗਾਟ ਯੂਅਰ ਖ਼ਾਕੀ ਆਨ ਪਰਫਾਰਮ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਫਰੰਟ ਲਾਈਨ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਸੰਦੀਦਾ ਬਣ ਗਿਆ।
ਲਾਇਡ ਦਾ ਨਿਜੀ ਜੀਵਨ ਬੜਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਜੋ ਅਕਸਰ ਪ੍ਰੇਸ ਦੇ ਧਿਆਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ: ਉਸਨੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ, ਦੋ ਵਾਰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਦੋ ਪਤੀਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਮੰਗ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ 1919 ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮਾਈ ਓਲਡ ਮੈਨ (ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੈਨ) ਦੀ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦੇ ਨਾਲ ਦੇਰ ਨਾਲ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਲੋਕਪ੍ਰਿਯ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਨਿਜੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ, ਉਹ ਰੋਗਾਂ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਆਸ਼ਰੇ ਦਿਨ ਕੱਟਣ ਲੱਗੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਕੈਰਿਅਰ ਉੱਤੇ ਰੋਕ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। 1922 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਅਲਹੰਬਰਾ ਥਿਏਟਰ, ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅੰਤਮ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਸਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਰੰਗ ਮੰਚ ਉੱਤੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ 52 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਈ।