Vilamanda

Vilamanda (forma derivada del nom ancian Vilamagna [bilomanno]) (Villeveyrac en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Vila d'Occitània

Vilamanda Villeveyrac
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Vista generala de Vilamanda.
Armas
Geografia fisica
Coordenadas	43° 30′ 07″ N, 3° 36′ 29″ E
Superfícia	37,12 km²
Altituds  · Maximala  · Mejana  · Minimala	255 m 61 m 12 m
Geografia politica
País	Lengadòc
Estat	França
Region 76	Occitània
Departament 34	Erau
Arrondiment 343	Montpelhièr
Canton 3420	Mesa
Intercom 243400751	Seta Aglopòl Mediterranèa
Cònsol	Christophe Morgo (2020-2026)
Geografia umana
Populacion Populacion totala (2018)	3 828 ab. Evolucion de la populacion 3 896 ab.
Densitat	98,81 ab./km²
Autras informacions
Gentilici	Vilamagnenc, vilamagnenca
Còde postal	34560
Còde INSEE	34341

Geografia

Comunas a l'entorn.

Toponimia

Vilamagna ven del latin Vila magna, la vila granda^{[cal referéncia]}.

Vilamanda

Las fòrmas ancianas son : de Villavayraco en 1344, 1370, vicaire de Villa Veyrac en 1518, Ville airac (sic) en 1622, Ville veirat en 1708, Villevayrac en 1740-60, 1770-72 (mapa de Cassini), Villeveyrac en 1740-60^[1].

Segon Dauzat e Rostaing, Villeveyrac (nom francés) es format de villa, « domèni rural, puèi vilatge, puèi pauc a pauc lo sens modèrne », e del nom ancian del vilatge [error : Vairac es situat al sud de Vilamanda]^[2]; segon Hamlin, Villeveyrac (nom francés) es un establiment relativament recent, que son nom ven del masatge de Veyrac, a 2 km cap al sud. Cap mencion del nom occitan^[1].

Vairac

Las fòrmas ancianas son : villa Vairago en 990, alode, cujus vocabulum est Vairacus, cap a 1034, de Vairaco en 1046, villam de Vairiaco, cap a 1068, a Vairaco en 1139, pignore de Variaco en 1150, viam publicam de Vairaco en 1165, ecclesie S. Felicis de Vairaco en 1165, ad Vairac en 1168, villa que vocatur Vairac en 1179, apud Vairac, in molendino de Vairaco en 1182, in mota de Vairaco en 1188, Vairac moulin en 1643, Vayrac en 1770-72 (mapa de Cassini) ^[3].

Vairac ven del gentilici latin Varius, amb lo sufixe -acum. Vairac èra una granda proprietat galloromana^[4],[3].

Valmanha (abadiá)

Las fòrmas ancianas son : ecclesia de Valle magna en 1139, Beate Marie Vallis magne de Tortoreria en 1140, in capite Vallis magne en 1148, cenobii S. Marie Vallis magne, abbatis Vallis magne en 1146 e 1883, monasterii Vallis magne en 1170, Vallimagne en 1172, el reg de Val mania en 1189, abbas Vallis Magne, a la fin del sègle XIV, Villamagna en 1418, l'abbaye de Valmaigne, en 1518, Villemanc en 1570, Valmagne en 1571, Ville maigne en 1622, Villemagne en 1626, 1643, Valmagne en 1708, 1740-60, Vallemagne en 1740-60, 1770-72 (mapa de Cassini)^[5].

Segon Hamlin, Valmanha ven del latin vallis magna « granda val » : es un nom sabent, inventat quand fondèron l'abadiá en 1138, sus de tèrras que fasián partida del domeni de Tortoreria : *Tortolièiras, [luòc disparegut mas identificat], comuna de Lopian e Mesa; lo nom de val manha se referissiá a la situacion de l'abadiá dins una plana environada de puòges^[5].

Istòria

Las primièras atestacions d'abitacion dins l'airal son del sègle X. Un vilatge situat a l'entorn del domeni de Veirac es ja citat en 990 dins lo testament del vescomte de Besièrs e Agde, Guilhèm II. Lo vilatge actual, dependent de l'abadiá de Valmagna, foguèt aparentament fondat per de monges.

A l'entorn de 1873, del temps del foratge d'un tunèl per far passar los trens, se descobriguèron de jaces de baucita dins mantes terrenhs de la comuna. Dapasset l'explotacion se desvolopèt e contribusiguèt al creis de l'airal. Per tal de facilitar lo transpòrt de la baucita se bastiguèt lo viaducte de Ròcamala cap a la fin del sègle XIX.

Administracion

Lista dels cònsols successius

Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
març de 2014	2026	Christophe Morgo	divèrs esquèrra	Agent espitalièr, conselhièr general (2001-2015) puèi departamental (2015-)
març de 2001	2014	Alain Jeantet	divèrs esquèrra	regent (professor de las escòlas)
	2001
Totas las donadas son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »  v · d · m  Evolucion demografica Populacion comunala actuala (2013): 3668, totala: 3730
1793	1800	1806	1821	1831	1836	1841	1846	1851
						1 888	2 137	2 180
1856	1861	1866	1872	1876	1881	1886	1891	1896
-	-	-	-	2 594	-	-	-	-
1901	1906	1911	1921	1926	1931	1936	1946	1954
-	-	2 215	-	-	-	-	-	-
1962	1968	1975	1982	1990	1999	2006	2007	2008
1 647				Cercar	2 211	2 758	2 836	2 905 2 945
2009	2010
2 978 3 020	3 164 3 219
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE Evolucion de la populacion 1962-2008

• En 2018 la populacion èra de 3828 abitants e la densitat èra de 103,13 ab/km².

Luòcs e monuments

• Abadiá de Valmagna

Personalitats ligadas amb la comuna

Veire tanben

• Comunas d'Erau

Ligams extèrnes

Nòtas

1. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 429
2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 718-719
3. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 423
4. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 693, a Vairé
5. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 415

• Portal de Lengadòc