From Wikipedia, the free encyclopedia
David Hockney, nascut lo 9 de julhet de 1937 a Bradford al Reialme Unit, es un pintre retrachista e païsagista, dessenhaire, gravador, decorator, fotograf e teorician de l'art britanic. Viu e trabalha entre lo Yorkshire, sa província natala, e Kensington a Londres.
|
David Hockney | |
|---|---|
| Naissença | 9 de julhet de 1937 Bradford |
| Nacionalitat | Anglesa |
| Activitat(s) | Pintra, gravador, fotograf |
| Formacion | Bradford College Royal College of Art |
| Mèstre | Frank Lisle |
| Movement artistic | Pop art, iperrealisme |
| Òbras reputadas | A Bigger Splash The Arrival of Spring in Woldgate |
| Influenciat per | Pablo Picasso,Francis Bacon |
Es una figura màger del movement pop art de las annadas 1960 e de l'iperrealisme, e un dels pintres britanics mai influents del sègle XX.
Utilizant de colors aciduladas e atrasentas, David Hockney pench de retrachs e de païsatges ont se mesclan pintura e fotografia.
Avent vecut una granda partida de sa vida en Califòrnia a Los Angeles, ten un talhièr sul Santa Monica Boulevard ont son servadas sos archius.
David Hockney nasquèt dins una familha modèsta, quatren enfant d'una frairia de cinc.
S'interessa a l'art plan jove e s'inscriu a l'escòla d'art de Bradford a l'edat de 11 ans.
Son paire, qu'aviá fach una escòla d'art abans de renonciar a sa passion, aviá estat un objector de consciéncia pendent la Segonda Guèrra mondiala. David Hockney refusa el de far son servici militar de 1957 a 1959. Sa maire es catolica[1].
Estudia a Royal College of Art de Londres, ont encontra Allen Jones, Patrick Caulfield e ne sortís diplomat en 1962. Comença sa carrièra de pintre e fa un primièr viatage en Egipte coma dessenhaire de premsa pel Sunday Times.
En 1964, descobrís la Califòrnia, los instantanèus de Polaroids, la pintura acrilica, las bèlas vilàs e lors piscinas que venon un motiu utilizat dins fòrça de sas òbras. I encontra Peter Schlesinger que ve son amant. Viu alara als EUA fins a 1968.
Lo 15 novembre de 2018, una tela de l'artista, « Portrait of an Artist (Pool with two figures) », foguèt adjudicada 90,3 milions de dolars a l'enquant per Christie’s a Nòca York, venent un recòrd per un artiste vivent passant Jeff Koons[2].
A l'escart dels corrents mai avantgardistas, David Hockney practica un art figuratiu gaireben expressionista ont se mesclan retrachs, fotografias e vidèos.
En 1963, annada ont expausa a la Biennala de París, sas òbras venon mai autonòmas e autobiograficas. Pench d'autoretrachs, los retrachs de sos parents, d'amics, de serias de scènas d'interior, de mainats jos la docha, de piscinas, d'animals de fusta, de viatges. Encontra Andy Warhol a Nòva York en 1963. Warhol lo visitèt mai tard a Los Angeles que li auriá suggerit de far sa seria de piscinas.
Omosexual revendicat, frequenta de bars gays. Enseinha lo dessenh a l'universitat de l'Iowa, a l'universitat del Colorado a Boulder puèi, en 1966, a l'universitat de Califòrnia a Los Angeles.
David Hockney torna viure a Londres en 1968 per amor per Peter Schlesinger, al moment del Swinging London. Cecil Beaton, Rudolf Noreiev o encara John Gielgud venon pausar dins son apartament. S'illustra a las presentacions de las colleccions del cordurièr Ossie Clark, que n'es amant. Per la revista Vanity Fair: « Per manca de la notorietat de Dalí o de Picasso, David Hockney s'impausa, al començament de las annadas 1970, coma una figura majora de la boèmia artistica internacionala e d'una cèrta aristocracia desvianta de las arts e letras, al mèsme títol que William Burroughs, Andy Warhol e Francis Bacon », a una epòca ont « nombre de creators contunhan de tustar los prejutjats morals de la borgesiá dins aquèsta èra de contestacion generalizada ».S'installa enseguida a París, e i viu, En 1973, Jack Hazan realiza un documentari ficcion que li es consacrat titulat A Bigger Splash que fa sa notorietat internacionala naissenta (lo film es premiat al Festenal internacional del film de Locarno) e fa resson a la pintura A Bigger Splash que presenta las piscinas californianas dins las vilas luxuosas.
En 1974, lo musèu dels arts decoratius de París li organisa una primièra retrospectiva.
En 1977, pausa nud amb lo pintre Ron Kitaj en tampa de The New Review.
.jpg)
David Hockney torna viure e trabalhar a Los Angeles en 1978, quand venguèt gairebe sord a l'edat de quaranta ans.
En 1999, a París, lo musèu del centre Jòrdi Pompidor presenta una retrospectiva de son òbra suls païsatges, titulada: ESPACE / PAYSAGE. S'i vei las questions pausadas e las responsas que David Hockney dona, dempuèi las annadas seissanta, a la representacion dels païsatges amb d'autres mejans que la perspectiva lineària.
En 2003, pausa pel pintre Lucian Freud.
David Hockney torna en Anglatèrra en 2005 e viu dins l'Èst del Yorkshire, la contrada de son enfança. Dins un vast talhièr, penh de païsatges de fòrça grands formats. D'en primièr d'aquarellas que presenta dins un sol quadre que conten 36 aquarellas, per mostrar l'ambiéncia generala dels sites. Enseguida expausa a Venice, en Califòrnia en 2007, sas pinturas de grands formats que son sovent compausadas de diferentas telas. Sas pinturas an pas qu'un sol punt de vista coma un aparelh fotografic, mas mai d'un, l'uèlh uman dona fòrça mai d'informacions qu'una lentilha fotografica. Es ara son mejan de mostrar un païsatge lisible amb de punts de vista diferents, per permetre al « regardaire » de dintrar dins lo païsatge pel sentir coma lo pintre.
S'interessa tanben a las òbras numericas. En 2010 expausa a París, a la fondacion Pierre Bergé - Yves Saint-Laurent, sas òbras realizadas sus iPhone e iPad, tanben plaça tanben la possibilitat suls logicials de tornar difusar lo procediment creatiu, declarant: « La sola experiéncia semblabla es aquesta ont se vei Picasso dessenhar sus de veire per un film » [3] (en referéncia al film Lo Mistèri Picasso d'Henri-Georges Clouzot)[4],[Note 1]
Lo 2 de genièr de 2012, foguèt nomenat per la reina d’Angletèrra elisabèt II, membre de l’òrdre del Meriti britanic.
Una granda mòstra se dobriguèt lo 23 de genièr de 2012 a la Royal Academy de Londres, « A Bigger Picture » que mòstra de grandas òbras sul tèma del païsatge anglés. Son subretot de fòrça grands formats mas mòstra tanben d'òbras realizadas sus un iPad qu'utuliza coma un quasernet de croquís amb de possibilitats mai espandidas. Mai susprenenta, la percepcion d'un païsatge per 18 camèras plaçadas a diferents punts de vista. Contunha son exploracion de la reproduccion dels païsatges, començada fan un cinquantenat d'annadas, sens se contrénher a la perspective. Es lo cas per sa tela « Cadièiras longas » inspirada d'una vision de l'artista francesa Ludivine Thiry. Multiplica los punts de vista sus un assemblatge de diferentas telas e pensa que la pintura es sola a poder donar aquesta lectura d'un païsatge. L'exposicion durèt fins al 9 d'abril de 2012 a Londres, puèi foguèt installada al musèu Guggenheim de Bilbau per l'estiu de 2012, e contunhèt al musèu Ludwig a Colonha en Alemanha del 27 d'octobre de 2012 al 3 de febrièr de 2013.
En març de 2013, son assistant Dominic Elliott morís accidentelament dins son ostal après una fèsta[5].
En 2017, lo Centre Pompidor en collaboracion amb la Tate Britain de Londres e lo Metropolitan Museum de Nòva York presenta la mai complèta mòstra retrospectiva consacrada a l’òbra de David Hockney.
Omosexual alara qu'aquò èra encara, quand èra jove, castigat de preson al Reialme Unit, es sostengut per sos parents. Pench diferentas òbras fasent referéncia a l'omosexualitat coma We Two Boys Together Clinging (1961), Cleaning Teeth, Early Evening (1962), que mòstra dos òmes fasent un 69, o encara Domestic Scene, Los Angeles (1963), representant dos mainats se dochant ensemble.
Nosa una relacion amb Peter Schlesinger, que siá professionala qu'amorosa. Foguèt tanben l'amant d'Ossie Clark. Sas doas autras relctions amorosas importantas son Gregory Evans e John Fitzherbert. Al respècte del maridatge, declara: « Ai sempre pensat que me maridarai pas jamai qu'èra gay. Lo mond d'abans lo maridatge gay èra tan diferent. Mon sol regret es de pas aver agut d'enfants. Auriái estat un bon paire? De segur non, qu'ai sempre plaçat lo trabalh abans tota causa ». Prenguèt mai d'un còp posicion pels drechs LGBT.
A la mitat de las annadas 2000, visquèt temporàriament a Bridlington (Reialme Unit) mas demora mai sovent dempuèi 1979 dins un ostal hollywoodian qu'aviá estat aqueste de l'actor Anthony Perkins.
Venguèt sord en 1978 a 40 ans d'edat.
En 1970, Hockney crea pel primièr còp çò que nomena los Joiners es a dire de fotografias assembladas « en jonchura ». Pren en fotografia una scèna jos diferents angles puèi plaça las fotografias las unas a costat de las autras per tornar crear un imatge.
Aquesta citacion de David Hockney dins son libre David Hockney, Cameraworks, nos ajuda a comprene sas motivacions, al subjècte de la realizacion de sos Joiners: «Après un cèrt temps, me soi crompat un melhor aparelh fotografic e ai assajat d’utilizar un objectiu grand angle que voliái prene de salas entièras o tot un personatge de pè. Mas detestèri las fotografia qu’ai obtengudas. Pareissián extrèmament irrealas. Descrivián quicòm que se vei de fach jamai. Aquestas linhas se corbavan coma jamai lo fan quand s'agach lo mond. De fach èra aquesta falsificacion: nòstre uèi vei jamai tant en una sola ulhada. Es pas verasemblable. (…) Ai remarcat qu'aquestes Joiners avián mai de preséncia que las fotografias ordinàrias. Amb cinc fotografias, per exemple, sèm obligat de gaitar cinc còps. »
Atal, coma l’explica Hockney, nòstre uèlh pren pas d’un còp l’imatge entièra. Sèm obligat de regardar mai d'un còp la causa per enseguida formar un imatge dins nòstre esperit. Los Joiners tornan crear lo procediment de percepcion: l’imatge complèt repausa sul collatge de diferents imatjòts que nòtre uèlh sasís puèi rejonh. Aqueste imatge mental repausa alara sus nòstra capacitat a nos remembrar çò qu’avèm vist de per abans. Hockney donc s'interssèt fòrça al foncionament de la memòria e remarquèt qu'es ela que jòga un ròtle verai dins la percepcion del mond.
Mai, la percepcion cubista del mond l’interessèt fòrça que lo cubisme ten a representar un objècte jos diferents punts de vista. aquestes fotocollatges realizats mejans un polaroid s’inspiran del movement cubista qu'assamblan diferents punts de vista al sen d’un mèsme imatge coma se pòt lo veire dins son òbra Don + Christopher, Los Angeles, 6th March 1982. Aquò rebat sa volontat de crear un imatge tala que l'espectator la vei e non tala que la fotografia la representa coma lo mòstra la citacion de Alain Sayag dins lo catalòg d’exposicion David Hockney, photographe : « Las darrièras òbras al Polaroïd foguèron l'escasença de menar son experiéncia fotografica al delà de sa practica quotidiana per ne far lo quite objècte de sa recerca, nos fasent far lo saut d’una vision monoculara del monda un agach subjectiu »
Enseguida, en mai de 1982, Hockney crompa un aparelh fotografic classic que vòl renonciar als collatges que forman un quadrilhatge a causa dels encastres blancs de las fotografias polaroïd. Alara, ten crear d'imatges que son pas limitadas per un encastre coma lo dich dins l’article « Entreten amb David Hockney » de Partick Mauriès publicat dins lo jornal Libération: « Çò que me faguèt descobrir la fotografia, es que sèm limitats pas que pel cèl e per nòstres pès, jamai suls costats. »
Lo fotocollatge de sa maire nomenat My Mother, Bolton Abbey, Yorkshire, Nov. 1982 illustra plan aquesta citacion que l'encastre dispareguèt totalament e son imatge es limitat pels pès de l’artista en bas e pel cèl. Los costats forman pas una linha verticala çò que mòstra plan que la vista suls costats es illimitada.
Atal, quitament se Hockney se mesfisa de la fotografia, se'n servís per crear d'òbras inedichas e es important de signalar que l’utiliza tanben coma modèl per realizar sas peinturas.
Pench per exemple A closer Grand Canyon a partir de centenats de presas de vistas descaladas las unas al respècte de las autras. Pausa sus la tela una prima sisa de pintura plaçada en aplats que dona una impression pròche de la fotografia.
En 1986, comença una òbra de granda espandiment qu'espeliguèt pas qu'en 1998. Es lo « Bigger Grand Canyon ». Comença per un assemblatge de 60 fotografias lo collatge No 2, que la talha es de 113 × 322 cm de long. Enseguida torna prene aquestas vista sus tres bendas de papièr per los dessenhar amb de fusanhs e de gradons. Lo dessenh fa los racòrds necessaris de totas aquestas fotografias. Comença alara unes detalhs d'aqueste Grand Canyon, de 6 panèls, a la talha del quadre definitiu. La pintura finala se farà en 1998 amb 60 telas assembladas (5 × 12 cm en longor cadunas) e mesura 7,40 m de long[6].
En 2001, publica un assag: Sabers secrèts, las tecnicas perdudas dels Mèstres ancians[7]. Msòtra pels tèxtes e los imatges, l'utilizacion d'aparelhs d'optica, per fòrça pintras dempuèi lo sègle XV.
En 2006, complèta aqueste obratge per una novèla edicion. Aquesta demonstracion plan detalhada e escolara faguèt reagir e debatre de fòrça pintres e istorians d'art qu'aplica la coneissença istorica. Es en afichant sus la paret de son talhièr de fotocopias en colors de pinturas d’abans la Renaissença fins ara, que vejèt de diferéncias notablas, a partir de cèrtas epòcas. Mentretant, los dessenhs de teissuts plegats venon perfièchs, los rebats de las armaduras son coma de fotografias, los personatges que tenon una copa a la man per beure son gaireben sembre esquerrièrs. L’utilizacion de miralhs es probabla. Jan van Eyck sus sa tela « Los esposes Arnolfini » mòstra un miralh convèxe representant çò que veson los personatges que nos fan fàcia, que se poiriá pas veire senon. Mai tard de pintres, coma Canaletto, amagavan pas d’utilizar la « camera oscura », d’autres utilizèron de jòcs de miralhs o de miralhs concaus que projectavan l’imatge sus la tela a pénher. Sas demonstracions son pivelantas, coma aquestas que realizèt a Florença amb sos assistents per reproduire la celèbra tauleta de Brunelleschi[8] que se coneis pas que de descriptions de postum. A l'ora que lo solelh enlusís lo Baptistèri devant lo Duomo, installèt un miralh concau a l’ombre del porgue que reproduisiá de biais fidèl l’imatge du baptistèri sus un carton blanc plaçat davant el. Coma lo quita Brunelleschi l’aviáplan benlèu fach, utilizant un miralh per illustrar l’invencion de la perspectiva.
Obratge prefaciat per David Hockney:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
