From Wikipedia, the free encyclopedia
Erasure er ein engelsk synth-pop-duo skipa i London i 1985,[1][2][3] som består av songaren og låtskrivaren Andy Bell og låtskrivaren, produsenten og klaverspelaren Vince Clarke, tidlegare kjend som opphavleg medlem av bandet Depeche Mode og medlem av elektropopduoen Yazoo. Frå den fjerde singelen deira, «Sometimes» (1986), etablerte Erasure seg sjølv på UK Singles Chart, og vart ei av dei mest suksessrike artistane frå midten av 1980-åra til midten av 1990-åra. Frå 1986 til 2007 hadde paret 24 topp 40-singlar i Storbritannia på rad, 17 av dei inne på topp 10. Erasure vann ein Brit Award for beste britiske gruppe.[4] I tillegg til den kommersielle suksessen har Erasure vore popuære i LHBT-miljøet, der den opent homofile songaren Andy Bell har vore eit ikon i Storbritannia.[5]
Debutalbumet deira, Wonderland (1986) gjorde det ikkje så godt, men det andre albumet The Circus (1987) nådde sjetteplassen på den britiske albumlista med fire singlar som nådde topp 20. Det tredje albumet deira, The Innocents (1988), gjekk til topps på albumlista og vart følgd same året av jule-EP-en Crackers International (1988) som nådde andreplassen. Fleire listetoppar følgde på UK Albums Chart: albuma Wild! (1989) og Chorus (1991), ABBA-hyllest-EP-en Abba-esque (1992), samlealbumet Pop! The First 20 Hits (1992), og så I Say I Say I Say (1994). Dei mest kjende songane til Erasure er hovudsakleg frå albuma i denne perioden og inkluderer «Oh L'amour», «The Circus», «Sometimes», «Victim of Love», «Ship of Fools», «Chains of Love», «A Little Respect», «Stop!», «Drama!», «Blue Savannah», «Star», «Chorus», «Love to Hate You», «Breath of Life», «Always» og «Run to the Sun».
Sidan 1995 har ikkje Erasure hatt like store suksess, trass i at Erasure (1995) fekk god kritikk. Dei neste albuma fekk middelskritikk og Cowboy (1997), stadfesta at populariteten til Erasure var dalande fram til albumet Loveboat (2000), som nesten ingen la merke til. I midten av 2000-åra klarte duoen å få til eit comeback i Europa og i USA, hovudsakleg med coveralbumet Other People's Songs (2003), etterfølgd av albumet Nightbird (2005) som vann fansen attende. Dette gav bandet to kommersielt suksessrike singlar: «Solsbury Hill» (2003) (ein Peter Gabriel-song) og «Breathe» (2005). Seint i 2000-åra dalte populariteten til Erasure igjen med det akustiske albumet Union Street (2006) etterfølgd av Light at the End of the World (2007). I 2010-åra nådde albuma deira så vidt lista, med Tomorrow's World (2011), julealbumet Snow Globe (2013), The Violet Flame (2014), World Be Gone (2017) og til slutt The Neon (2020). Trass i at singlane frå dette tiåret ikkje nådde lista, men ein solid internasjonal fanbase har gjort at Erasure har kunne halde fram å turnere.
Totalt sett har Erasure skrive over 200 songar og selt nærare 30 millionar album verda over.[6]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
