Draw the Line er det femte studioalbumet til det amerikanske hardrockbandet Aerosmith, gjeve ut 9. desember 1977. Det vart spelt inn mellom juni og oktober i eit fråflytta kloster nær New York City.[4] Portrettet av bandet på albumomslaget vart teikna av den kjende karikaturteiknaren Al Hirschfeld.
| Draw the Line Studioalbum av Aerosmith | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | 9. desember 1977[1][2] | |
| Innspelt | Juni til oktober 1977 | |
| Studio |
| |
| Sjanger | Hardrock[3] | |
| Lengd | 35:14 | |
| Selskap | Columbia | |
| Produsent | Jack Douglas, Aerosmith | |
| Aerosmith-kronologi | ||
|---|---|---|
| Rocks (1976) |
Draw the Line | Night in the Ruts (1979)
|
| Singlar frå Draw the Line | ||
|
||
Innen 1977 hadde Aerosmith gitt ut fire studioalbum, og dei to siste, Toys in the Attic (1975) og Rocks (1976) – gav bandet stjernestatus. Men då bandet byrja å spela inn sitt neste album, Draw the Line, byrja den overdrivne livsstilen deira, kombinert med konstant turnéverksemd og narkotikabruk, å setja sine spor. «Draw the Line var ikkje samla fordi me ikkje var ei samanhengande eining lenger,» innrømde gitaristen Joe Perry i bandmemoara til Stephen Davis, Walk This Way. «Me var narkomane som sysla med musikk, snarare enn musikarar som sysla med narkotika.»[5] Sjølv om LP-en skulle selja godt over ein million eksemplar på mindre enn seks veker etter utgivinga, omtalte Perry plata i 2014 som «byrjinga på slutten» og «forfallet av kunstnarskapet vårt.»[6]
Ifølgje sjølvbiografien til Steven Tyler, Does the Noise In my Head Bother You, foreslo manager David Krebs at bandet skulle spela inn sitt neste album på ein eigedom i nærleiken av Armonk i New York, kalla Cenacle, «vekk frå freistinga av narkotika». Planen mislykkast likevel miserabelt, og Tyler mintest: «Narkotika kan importerast, David... me har ressursane våre. Langarar leverer! Å gøyma oss bort i eit tidlegare kloster med tre hundre rom var ei oppskrift på total galskap.»[7] I stor grad på grunn av narkotikaforbruket deira var både Tyler og Perry ikkje så involvert i skrivinga og innspelinga som dei hadde vore på tidlegare album. Ifølgje Perry:
Mange menneske hadde innspel til den plata fordi Steven og eg hadde byrja å gi faen. «Draw the Line,» «I Want To Know Why,» og «Get It Up» var dei einaste tinga Steven og eg skreiv saman. Tom, Joey og Steven kom opp med «Kings and Queens», og Brad spelte rytme og solo. Brad og Steven skreiv «The Hand That Feeds», som eg ikkje eingong spelte på fordi eg låg i senga den dagen dei spelte den inn, og Brad spelte bra på han uansett.[5]
Produsent Jack Douglas, som hadde byrja å produsera bandet med Get Your Wings i 1974, uttrykte liknande kjensler om apatien som gjennomsyra innspelingane:
Så eg byrja på Draw the Line, og ei stund gav eg alt. Men fordi dei var halvhjarta på den plata, var eg òg det. Steven skreiv ikkje i det heile. Teksten til «Critical Mass» kom frå ein draum eg hadde på Cenacle. Eg forventa aldri at Steven skulle spela han inn, men han hadde ikkje noko anna, så han brukte tekstane mine slik dei var. Det same med «Kings and Queens». Steven og eg skreiv teksten saman, noko som var som å trekkja tenner.[8]
På si side har Tyler hevda at det var interesseløysa til bandet, ikkje hans, som bremsa framgangen hans, fordi «Eg var ikkje Patti Smith som skreiv poesi. Eg skriv nøyaktig til musikken, og når musikken ikkje kjem, kjem heller ikkje tekstane.»[8] Tyler tilstod likevel til Alan di Perna frå Guitar World i april 1997 «Det eg spesifikt hugsar var at eg ikkje var til stades i studio fordi eg var så stein. Tidlegare måtte eg alltid vera der og høyra kvar einaste tone som gjekk ned, kven som spelte kva og om dei var ustemte.... Eg brydde meg berre ikkje lenger.» Tilstanden til Tyler er tydeleg i nokre av tekstane hans, som til dømes linja «pass me the vial and cross your fingers that it don't take time». I VH1-episoden Behind the Music om gruppa seier Douglas: «Folk skaut, kulene flaug. Det var sinnssjukt. Folk, narkotika og våpen. Du veit, dei går ikkje saman,» og trommeslagaren Joey Kramer la til: «Eg veit ikkje om me gjorde nokon av desse øktene, eller laga noko av den plata, forstår du?» I sjølvbiografien sin Rocks innrømmer Perry at han hadde forlagt ein kakeboks full av demoar for bandet som han hadde førebudd i kjellarstudioet sitt, noko som irriterte Douglas, men dei vart til slutt funne av kona til Perry, Elyssa:[9]
Blant desse banda var ikkje berre den heilt ferdige «Bright Light Fright», men spor som leidde til andre songar som «I Want To Know Why», «Get It Up» og «Draw the Line», tittellåten. Noko eg hadde byrja på med David Johansen vart til «Sight for Sore Eyes». Men teksten tok bokstaveleg talt månader for Steven å skriva, og då var me tilbake på Record Plant i New York.[10]
Forholdet forverra seg ytterlegare då Perry presenterte «Bright Light Fright» for bandet, og dei «likte han ikkje. Eg sa: 'Vil de gjera han eller ikkje?' Dei sa nei.»[8]. Perry, som har uttalt at songen var inspirert av Sex Pistols,[5] song songen sjølv på LP-en (han hadde delt solovokaloppgåver med Tyler på «Combination» frå deira førre album Rocks). Om «Draw the Line» hugsa Tyler seinare: «Joe hadde denne gitarbiten på ein seksstrengja bass som var så definitivt at songen omtrent skreiv seg sjølv. Han strekte seg nedover halsen min og tok teksten ut frå der.»[11]. Songen omfattar mange av elementa Aerosmith er kjende for, inkludert den sterke rytmiske rytmen og samspelet mellom gitaristane Perry og Brad Whitford. Songen roar seg ned før han byggjer seg opp til eit klimaks med Tyler sitt karakteristiske skrik. B-sida av nokre nyutgivingar av «Draw the Line», «Chip Away the Stone», var ikkje på LP-en, men dukka til slutt opp på samlealbumet Gems. Han vart skriven av Richard Supa, fekk ein god del radiospeling etter utgivinga av Gems og har vorte spelt på konsertane til bandet.
Kramer forklarte i 1997 at «Kings and Queens», andre singelen frå LP-en, var ei «typisk innspelingsøkt på Cenacle. Han vart spelt inn i kapellet med benkane ute, trommeslagaren på alteret. Jack var i skriftestolen og slo på skarptromma åleine.»[8] I sine memoarar skriv Tyler at teksten til songen var inspirert av ein «mellomaldersk fantasi» som inneheldt «ei steina rockestjerne i dei fillete satengfillene sine liggjande på det gamle steingolvet i eit slott - litt galen, men framleis i stand til å mana fram eit revolusjonerande album som ville forbløffa øyra til dei som høyrde det og få kritikarane til å krympa seg.»[7] Jack Douglas speler mandolin på sporet, som òg vart brukt som ei B-side til versjonen til Aerosmith av Beatles-songen «Come Together», gitt ut for å marknadsføre filmen Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band og filmmusikkalbumet. «Get It Up» har Karen Lawrence, vokalist i bandet L.A. Jets, på refrenget. David Krebs uttalte seinare at han følte at tekstane til Tyler på songar som «Get It Up» ikkje hjelpte respekten til albumet blant Aerosmith-fansen: «Essensen av Aerosmith hadde alltid vore ein positiv og veldig macho seksualitet, totalt skamlaus, litt slesk .... Dei ville ikkje høyra tekstar som 'Get It Up', som gjentok om og om igjen, Can't get it up' .... Dei negative tekstane var eit stort problem.»[12] «Get It Up» vart gitt ut som den tredje singelen til albumet, men nådde ikkje opp på singellistene. Songen er kjend for bruken sin av slidegitar og vart av og til spelt av bandet under Aerosmith Express-turneen frå 1977 til 1978 som støtte for albumet Draw the Line. Bandet hadde ikkje så mykje originalt materiale som dei ønskte, så dei spelte inn to blueslåtar: Otis Rush-songen «All Your Love» og Kokomo Arnold sin «Milk Cow Blues».[5] («All Your Love» kom ikkje med på Draw the Line,[5] men dukka seinare opp i plateboksen deira Pandora's Box).
Meldingane då albumet kom ut var ganske negative. Billy Altman i Rolling Stone kalla LP-en «ei verkeleg forferdeleg plate, kaotisk til det ugjennomtrengjelege og med eit nesten ugjennomtrengjeleg tett lydbilete som bidreg til forvirringa.»[16] Robert Christgau vurderte albumet som eit produkt av eit band «tom for drivstoff».[13]
Seinare meldingar er meir positive. Kerrang! lista albumet som nr. 37 blant dei 100 beste heavy metal-albuma gjennom tidene for den «høge energien sin», sjølv om det aldri berører heavy metal som sjanger, og konkluderte med kommentaren «snusk var aldri så elegant. »[17] Ifølgje Greg Prato i AllMusic «skyr bandet studioeksperimentering og prøver seg på ulike stilar», og vender tilbake «til enkel, rett fram hardrock» og gir ut «det siste verkelege studioalbumet frå Aerosmiths originale besetning på nesten eit tiår».[4] Ein annan Allmusic-meldar uttalte at «sjølv om nokre fans ser Draw the Line som byrjinga på ein nedgang for Aerosmith, tilbyr det framleis nokre sterke hardrocklåtar. Ein av dei beste augneblinkane er tittelsporet, ein av dei mest nådelause rockarane deira.»[18] I ei melding for Ultimate Classic Rock siterte Sterling Whitaker «Get It Up» som eit døme på eit spor som «burde ha vore bra, men ikkje heilt er det», og sa at det «inneheldt viktige element av den klassiske Aerosmith-sounden, men på ein eller annan måte ikkje tok fyr.»[19] Martin Popoff definerte Draw the Line som «komplisert, grumsete og lagdelt», og kom over som «det alvorlege, fortvila Aerosmith-albumet». Han skreiv òg at sjølv om albumet var «tvitydig tett, lite kommunikativt og travelt», viste det at bandet nådde «nye nivå av musikalsk modnad».[14]
Draw the Line selde til platina den første månaden etter utgivinga, og gjekk inn på hitlistene 24. desember 1977,[20] og nådde 11. plassen på den amerikanske Billboard 200,[21] og til slutt vart det sertifisert til 2 gonger platina nesten eit tiår seinare.[22] Likevel markerer det den første nedgangen til det bandet i albumsal på 1970-talet, etter den første oppgangen med albuma Toys in the Attic og Rocks.[22]
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «Draw the Line» | Steven Tyler, Joe Perry | 3:23 |
| 2. | «I Wanna Know Why» | Tyler, Perry | 3:09 |
| 3. | «Critical Mass» | Tyler, Tom Hamilton, Jack Douglas | 4:53 |
| 4. | «Get It Up» | Tyler, Perry | 4:02 |
| 5. | «Bright Light Fright» | Perry | 2:19 |
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «Kings and Queens» | Tyler, Brad Whitford, Hamilton, Joey Kramer, Douglas | 4:55 |
| 2. | «The Hand That Feeds» | Tyler, Whitford, Hamilton, Kramer, Douglas | 4:23 |
| 3. | «Sight for Sore Eyes» | Tyler, Perry, Douglas, David Johansen | 3:56 |
| 4. | «Milk Cow Blues» | Kokomo Arnold | 4:14 |
| Total lengd: | 35:14 | ||
Aerosmith
- Steven Tyler – solovokal, munnspel, piano på «Kings and Queens», korvokal på «Bright Light Fright»
- Joe Perry – sologitar; rytmegitar på «Kings and Queens», «I Wanna Know Why», «The Hand That Feeds»; slidegitar og den andre soloen på «Milk Cow Blues»; korvokal, solovokal på «Bright Light Fright»
- Brad Whitford – rytmegitar, sologitar på «Kings and Queens», «I Wanna Know Why», «The Hand That Feeds», og den første soloen på «Milk Cow Blues»
- Tom Hamilton – bassgitar
- Joey Kramer – trommer, perkusjon
Gjestemusikarar
- Stan Bronstein – saksofon på «I Wanna Know Why» og «Bright Light Fright»
- Scott Cushnie – piano på «I Wanna Know Why», «Critical Mass» og «Kings and Queens»
- Karen Lawrence – korvokal på «Get It Up»
- Jack Douglas – mandolin på «Kings and Queens»
- Paul Prestopino – akustisk gitar, banjo guitar på «Kings and Queens»
Produksjon
- Jack Douglas – produsent og arrangement med Aerosmith
- David Krebs, Steve Leber – leiande produsentar, management, kunstnarisk leiar
- Jay Messina – lydteknikar
- David Hewitt – mobilt lydstudioteknikar
- Sam Ginsberg – assisterande lydteknikar
- George Marino – mastering i Sterling Sound, New York
- Al Hirschfeld – illustrasjonar
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
