Blood on the Tracks er det 15. studioalbumet til Bob Dylan, gjeve ut på Columbia Records i januar 1975. Albumet var det første til Dylan på Columbia etter to album på Asylum Records.
| Blood on the Tracks Studioalbum av Bob Dylan | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | 20. januar 1975 | |
| Innspelt | 16. til 19. september 1974 og 27–30. desember 1974 | |
| Studio | A & R Recording i New York og Sound 80 i Minneapolis | |
| Sjanger | Folkrock | |
| Lengd | 51:42 | |
| Selskap | Columbia | |
| Produsent | Bob Dylan | |
| Bob Dylan-kronologi | ||
|---|---|---|
| Before the Flood (1974) |
Blood on the Tracks | The Basement Tapes (1975)
|
| Singlar frå Blood on the Tracks | ||
|
||
Dylan sette i gang innspelinga av albumet i New York City i september 1974. I desember, like før Columbia skulle gje ut albumet, spelte Dylan brått inn mange av songane på nytt i eit studio i Minneapolis. Det endelege albumet inneheld fem songar frå New York og fem frå Minneapolis.
Blood on the Tracks fekk først middels kritikk, men har sidan blitt hylla som eit av dei beste albuma til Dylan av både fans og kritikarar. Songane er blitt knytte til personlege problem Dylan hadde på denne tida, mellom anna det skrantande forholdet til den dåverande kona Sara. Eit av borna deira, Jakob Dylan, sa «det er foreldra mine som snakkar i desse songane».[11] Det vert òg ofte rekna for å ha sett standarden for bekjennande singer-songwriter-album og er blitt kalla «den mest sanne, mest ærlege forteljinga frå byrjinga til slutten av eit kjærleiksforhold som er festa til lydband».[12] I intervju har Dylan nekta for at songane på albumet er sjølvbiografiske. I 2003 vart albumet rangert på 16. plassen på lista til Rolling Stone over ei 500 beste albuma gjennom tidene og i 2004 vart det rangert på femteplassen på Pitchfork si liste over dei 100 beste albuma frå 1970-åra.[13]
Albumet gjekk til topps på Billboard 200-lista, nådde fjerdeplassen på UK Albums Chart og andreplassen på VG-lista i Noreg. Singelen «Tangled Up in Blue» nådde 31. plassen på Billboard Hot 100-lista. Albumet er eit av dei bestseljande Dylan-albuma og har seld til dobbel platina i USA.[14] I 2015 vart det innlemma i Grammy Hall of Fame.[15]
Førproduksjon
Då turneen hans med The Band var over i 1974 gjekk Dylan inn i eit forhold med den Columbia Records-tilsette Ellen Bernstein, som Dylan-biografen Clinton Heylin skildra som byrjinga på slutten for ekteskapet hans med Sara.[16] Våren 1974 var Dylan i New York i fleire veker medan han tok kunsttimar hos målaren Norman Raeben.[17] Dylan sa seinare at Raeben hadde endra korleis han forstod tid, og sommaren 1974 byrja Dylan å skrive ei rekkje songar i ei raud notisbok med denne nye kunnskapen:
| « | [Raeben] lærte meg å sjå ... på ein måte som let meg gjere på ein medviten måte det eg kjende umedviten. Då eg byrja med det var det første albumet eg laga Blood on the Tracks. Alle var samde om at det var ganske annleis, og det som er annleis med det er at et er ein kode i teksten, og det er ikkje ei tidskjensle.[17] | » |
Dylan var så ei tid saman med Bernstein på garden hans i Minnesota og skreiv der ferdig 17 songar som Blood on the Tracks vart danna frå. Heylin skildra songane som «kanskje den finaste samlinga av kjærleikssongar på 1900-talet, songar fylde med det fullstendige spekteret av kjensler eit skrantande ekteskap kan skape».[18]
Før innspelinga framførte Dylan songane som kom til å bli Blood on the Tracks for fleire vener i musikkverda, mellom andre David Crosby, Graham Nash, Stephen Stills, Tim Drummond og Peter Rowan.[19] Nash hugsa at Stills mislikte dei private framføringane til Dylan av dei nye songane sine, og like etter Dylan forlet rommet skal Stills ha sagt til Nash, «han er ein god låtskrivar ... men han er ikkje noko musikar.»[19]
I starten vurderte Dylan å spele inn Blood on the Tracks med elektrisk akkompagnement, og kontakta Mike Bloomfield som hadde spelt sologitar på Dylan sitt Highway 61 Revisited. Då dei to møttest, gjekk Dylan gjennom songane han planla å spele, men han spelte dei for kjapt til at Bloomfield fekk sjanse til å lære dei.[20] Bloomfield snakka seinare om hendinga: «Dei høyrdest etter ei stund heilt like ut for meg. Dei var alle i same toneart, dei var alle lange. Det var ein av dei merkelegaste opplevingane eg har hatt i livet. Han vart på eit vis sur fordi eg ikkje klarte å henge med.» Til slutt gjekk Dylan bort frå ideen om å spele inn albumet med eit band, og gjekk for dempa, akustiske arrangement av alle songane.[20] Den 2. august 1974 signerte Dylan kontrakt med Columbia Records. Etter å ha gjeve ut dei to førre albuma sine, Planet Waves og Before the Flood på Asylum Records, meinte Dylan at det nye albumet hans ville nyte godt av dei kommersielle musklane som Columbia hadde, plateselskapet han hadde slått gjennom på, og den nye kontrakten gav han auka kontroll over det han spelte inn.[21]
Innspelinga
Dylan tok til med innspelinga i A & R Recording Studios i New York City den 16. september 1974. Bernstein har sagt at «temaet om å vende attende gjekk gjennom heile innspelinga, så det gav meining å gjere det i A&R».[21] A & R Studios var det tidlegare Columbia Records «Studio A», der Dylan hadde spelt inn seks album i 1960-åra.[21] Musikarane forstod raskt at Dylan ønskte ei «spontan» tilnærming til innspelinga.[20] Lydteknikaren Phil Ramone sa seinare at Dylan gjekk frå ein song til ein annan som om dei var ein del av ein medley. Ramone sa:
| « | Stundom hadde han fleire taktar, og i den neste versjonen så gjorde han om på kor mange taktar det skulle vere mellom eit vers. Eller han fjerna verset. Eller la til eit refreng når du ikkje venta det. | » |
Eric Weissberg og det nye bandet hans, Deliverance, vart opphavleg henta inn som studiomusikarar, men vart avviste etter to dagar då dei ikkje klarte å henge med på tempoet til Dylan.[20] Dylan let bassisten Tony Brown vart verande att frå bandet, og la etter kort til organisten Paul Griffin (som òg hadde spelt på Highway 61 Revisited) og steelgitaristen Buddy Cage.[20] Etter fire innspelingsdagar over ti dagar[20][22] med denne besetinga, hadde Dylan gjort ferdig innspelinga og miksa albumet og i november hadde han trykt ei prøveplate av albumet. Columbia byrja å klargjere utgjevinga av albumet til før jul.[23]
Dylan spelte prøveplata for broren David Zimmerman, som overtydde Dylan om at albumet ikkje kom til å selje godt fordi totaltbilete var for nakent. Robert Christgau høyrde òg ein tidleg versjon av albumet og kalla det «eit svik til minne om den før-elektriske tida til Dylan».[10] Broren fekk Dylan med på å spele inn fem av songane på albumet på ny i Sound 80 i Minneapolis, med musikarar som David henta inn. Dei nye opptaka vart fullførte på berre to dagar mot slutten av desember 1974. Blood on the Tracks var på plass i butikkane 20. januar 1975.[24]
Albumet kom ut tidleg i 1975 og Blood on the Tracks fekk i starten middels kritikk frå kritikarane.[25] Rolling Stone publiserte to meldingar. Den første, av Jonathan Cott, kalla det «Dylan sitt strålande, nye album». Den andre av Jon Landau sa at «plata er blitt laga med typisk svakheiter».[26] I NME skildra Nick Kent «akkompagnementa som så dårlege at dei høyrest ut som eit øvingsopptak»,[26] medan Crawdaddy meinte instrumenteringa var inkompetent.[25]
Ei innverknadsrik melding av albumet vart skriven av Dylan-kritikaren Michael Gray for magasinet Let It Rock. Gray hevda at det omforma den kulturelle oppfatninga av Dylan, og at han ikkje lenger vart definert som «den store artisten frå 60-åra. I staden har Dylan legitimert sitt krav på ein kreativ dugleik like vital no som då - ein makt som ikkje er avgrensa av det tiåret han påverka så sterkt».[27] Dette synet vart forsterka av Clinton Heylin, som skreiv: «Ti år etter han omgjorde rock & roll-sida av pop til rock ... fornya Dylan sin legitimitet som ei form som kunne innehalde arbeidet til ein moden artist.»[27] I The Village Voice skreiv Robert Christgau at sjølv om tekstane stundom framkallar romantisk naivitet og bitterheit er Blood on the Tracks alt i alt Dylan sitt mest modne og overtydande album.[10]
Sidan den gongen har Blood on the Tracks blitt trekt fram som eit av dei beste albuma til Dylan.[25] På Salon.com skreiv Wyman: «Blood on the Tracks er det einaste feilfrie albumet hans og det best produserte. Songane, kvar av dei er konstruerte på ein disiplinert måte. Det er et snillaste albumet hans, og det mest sjokkerande, og det verkar i ettertid å ha oppnådd ein perfekt balanse mellom dei munndiaré-aktige songane hans frå 60-åra og dei sjølvmedvitne, enkle komposisjonane hans frå tida etter ulukka hans.»[28] Bell skreiv i ein biografi om Dylan at Blood on the Tracks var bevis på at «Dylan hadde vunne krangelen om å nekte å krangle om politikk. Her byrja han å verke framtenkt.»[29] Bell konkluderte med at albumet «kan vere noko av det beste Dylan nokon gong gjorde».[30]
Albumet er inkludert i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die.[31]
Alle songar er skrivne av Bob Dylan.
| Nr. | Tittel | Innspelt | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «Tangled Up in Blue» | 30. desember 1974 i Minneapolis | 5:42 |
| 2. | «Simple Twist of Fate» | 19. september 1974 i New York City | 4:19 |
| 3. | «You're a Big Girl Now» | 27. desember 1974 i Minneapolis | 4:36 |
| 4. | «Idiot Wind» | 27. desember 1974 i Minneapolis | 7:48 |
| 5. | «You're Gonna Make Me Lonesome When You Go» | 17. september 1974 i New York City | 2:55 |
| Nr. | Tittel | Innspeling | Lengd |
|---|---|---|---|
| 6. | «Meet Me in the Morning» | 16. september 1974 i New York City | 4:22 |
| 7. | «Lily, Rosemary and the Jack of Hearts» | 30. desember 1974 i Minneapolis | 8:51 |
| 8. | «If You See Her, Say Hello» | 30. desember 1974 i Minneapolis | 4:49 |
| 9. | «Shelter from the Storm» | 17. september 1974 i New York City | 5:02 |
| 10. | «Buckets of Rain» | 19. september 1974 i New York City | 3:22 |
Musikarar
- Bob Dylan – vokal, gitar (1–10), munnspel (1–5, 7, 9), Hammondorgel (4), mandolin (8), produsent
- Kevin Odegard – gitar (1, 3, 4, 7, 8)
- Chris Weber – gitar (1, 3, 4, 7), 12-strengsgitar (8)
- Gregg Inhofer – klaverinstrument (1), piano (3–4), Hammondorgel (7–8)
- Billy Peterson – bassgitar (1, 4, 7)
- Bill Berg – trommer (1, 3, 4, 7, 8)
- Tony Brown – bassgitar (2, 5, 6, 9, 10)
- Eric Weissberg – gitar (6)
- Charles Brown III – gitar (6)
- Buddy Cage – pedalsteelgitar (6)
- Thomas McFaul – klaverinstrument (6)
- Richard Crooks – trommer (6)
- Peter Ostroushko – mandolin (8)
Teknisk
- Ron Coro – kunstnarisk leiar
- Pete Hamill – notat i plateomslaget
- David Oppenheim – illustrasjonar
- Phil Ramone – lydteknikar[B]
- Paul Martinson – lydteknikar[A]
- Glenn Berger – lydbandoperatør, assisterande lydteknikar[B]
- Paul Till – fotografi
Vekeslister
Singlar
|
Salstrofé
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
