Solidaris (landsbond)
Belgische ziekenfondsfederatie Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Solidaris, Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten (NVSM) of de Union Nationale des Mutualités Socialistes (UNMS) is de landsbond van de socialistische ziekenfondsen in België. Anno 2024 groepeert Solidaris zeven ziekenfondsen. Samen tellen zij 3,2 miljoen leden, waarmee het de grootste landsbond is na de Landsbond der Christelijke Mutualiteiten. Het Nationaal Verbond is gevestigd aan de Sint-Jansstraat in Brussel.
| Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Hoofdzetel van het NVSM in Brussel, met het standbeeld van Gabrielle Petit op het Sint-Jansplein op de voorgrond | ||||
| Geschiedenis | ||||
| Ontstaansdatum | 1913 | |||
| Basisgegevens | ||||
| Werkingsgebied | België | |||
| Hoofdzetel | Sint-Jansstraat 32-38 1000 Brussel | |||
| Ziekenfondsnummer | 300 | |||
| Werknemers | 810 (NVSM, 2019)[1] | |||
| Leden | 3,2 miljoen (nationaal, 2019)[1] | |||
| Bestuur | ||||
| Voorzitter | Christel Geerts (Nederlandstalig) Édouard Delruelle (Franstalig) | |||
| Algemeen secretaris | Paul Callewaert (Nederlandstalig) Jean-Pascal Labille (Franstalig) | |||
| Internationaal | ||||
| Internationaal lidmaatschap | AIM | |||
| ||||
Geschiedenis
Samenvatten
Perspectief
.svg){kind=link}
In de eerste helft van de 19e eeuw werden de eerste ziekenfondsen in België opgericht onder de naam Maatschappijen van Onderlinge Bijstand (Frans: Sociétés de Secours Mutuels). Deze mutualiteiten waren lokaal, kleinschalig en veelal georganiseerd binnen één beroepsgroep. De eerste wet omtrent deze maatschappijen van onderlinge bijstand dateert uit 1851; de doorbraak kwam er echter pas met de wet van 1894. Deze maakte het immers mogelijk voor de ziekenfondsen om zich te verenigen in federaties. De eerste socialistische mutualiteit was La Solidarité te Fayt-lez-Manage in 1869. Later gingen ziekenfondsen zich federeren per stad, regio of sector. De eerste federaties waren Bond Moyson (Gent, 1887), Centre (La Hestre, 1891), Charlerloi (1895) en Mons (1909). Tussen 1910 en 1914 werden in de rest van het land federaties gevormd. Op 4 februari 1913 verenigden de socialistische mutualiteiten zich tot een verbond, wat op 6 juli 1913 werd erkend door een koninklijk besluit. Het Nationaal Verbond der Socialistische Mutualiteitsfederaties werd in 1937 het Nationaal Verbond van Federaties van Syndicale en Socialistische Mutualiteiten en vervolgens het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten (NVSM). Bij de oprichting waren er 501 secties aangesloten bij de landsbond.[2]
Na de Tweede Wereldoorlog, in 1945, werd de aansluiting bij een ziekenfonds verplicht gesteld voor alle werknemers in de privésector. In 1963 verplichtte de wetgever ook de aansluiting van zelfstandig ondernemers en nog later van de hele bevolking. Hierdoor groeide het NVSM al snel uit tot het op een na grootste ziekenfonds in het rijk en de natuurlijke vertegenwoordiger van haar leden op het vlak van het ziekteverzekerings- en gezondheidsbeleid.
De ziekenfondswet van 6 augustus 1990 maakte het mogelijk de ziekenfondsen op het vlak van gezondheid te herdefiniëren, daarnaast schreef de wet ook de installatie van een democratischer beheerssysteem voor, stelde hij moderne procedures ter financiële controle in en maakte hij het mogelijk dat de ziekenfondsen hun aangesloten leden verdedigden in rechtszaken.
De klemtoon, na twee eeuwen sociale zekerheid, is heden ten dage komen te liggen op het aanbieden van een kwalitatief hoogstaande gezondheidszorg en deze te handhaven voor alle burgers.
In 2007 werd het socialistische ziekenfonds Verkeer en vervoer (ziekenfondsnummer 307) bij de Federatie van Socialistische Mutualiteiten van Brabant gevoegd.
In 2009 werd aan de Socialistische Mutualiteiten en de CM de Wablieft-prijs voor klare taal toegekend omdat ze bij briefwisseling naar hun leden begrijpelijke taal gebruiken zonder vakjargon.
Ziekenfondsen
Samenvatten
Perspectief
Anno 2022 vallen er zeven ziekenfondsen onder het NVSM:
| Ziekenfonds | Werkingsgebied | Leden[3] | Ontstaan uit | |
|---|---|---|---|---|
| 304 | Solidaris Antwerpen |  Antwerpen |
502.518 |
|
| 306 | Solidaris Brabant |  Brussels Hoofdstedelijk Gewest Vlaams-Brabant |
634.743 |
|
| 309 | Solidaris West-Vlaanderen |  West-Vlaanderen |
207.433 |
|
| 311 | Solidaris Oost-Vlaanderen |  Oost-Vlaanderen |
272.779 |
|
| 319 | Solidaris Wallonie |  Henegouwen Luik Namen Waals-Brabant |
1.238.428 |
|
| 322 | Solidaris Limburg | .svg){kind=small} Limburg |
314.666 | |
| 323 | Mutualité Socialiste du Luxembourg |  Luxemburg |
82.100 | |
Bestuur
Algemeen secretarissen
- 1913–1936: Arthur Jauniaux
- 1936–1948: Gilbert Coorman
- Meerkoppig algemeen secretariaat
- 1948–1966: Alexandre Lombard
- ?–1960–1963–?: August Verhaert
- ?–1965–?: Marcel Boussy
- 1966–1987–?: Jos Van Roy
- 1966–1971–?: Pierre Falize
- 1966–1973–?: Henri De Kerckheer
- 1973–?: Jules Hayette
- ?–1987: Edouard Daenen
|
|
Voorzitters
- 1913–1915: George Maes
- 1920–1926: Jean Pladet
- 1927–1936: Hippolyte Vandemeulebroecke
- 1937–1949: Arthur Jauniaux
- 1949–1959: Joseph Merlot
- 1959–1985: Edmond Leburton
- 1986–1990: Willy Claes
|
|
Verwante organisaties
Bronnen
- (nl) Bart De Wilde, Hendrik Ollivier, Luc Peiren en Guy Vanschoenbeek, Van vallen en opvangen. 50 jaar sociale zekerheid. Een verhaal in beelden. Gent: AMSAB, 1995.
- (nl) Jos Van Roy, Van ziekenbeurs tot socialistische mutualiteit. Brussel, 1973.
- (nl) Paule Verbruggen, Van 'ziekentrok' tot 'integrale welzijnszorg'. Een geschiedenis van de socialistische mutualiteiten in België. Gent: AMSAB, 1995.
- (nl) Michel Vermote (red.), Gezondheid. 75 jaar Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten 1913–1988. Gent: AMSAB, 1988.
- "Jaarverslag 2019", Socialistische Mutualiteiten, 2020, online geraadpleegd op 5 februari 2022.
- Verbruggen 1995, p. 13–14.
- Toestand op 21 december 2021, online geraadpleegd op 25 mei 2022 via "Statistieken van ledentallen", RIZIV.
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.