Loading AI tools
CPU upgradekaart Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Power Macintosh Upgrade Card (codenaam STP[1]) is een processor-upgradekaart die door Apple Computer aangeboden werd voor een aantal van zijn op Motorola 68040-gebaseerde Macintosh Centris- en Quadra-modellen. De kaart bevat een PowerPC 601-processor en past in het Processor Direct Slot (PDS) van de machines.
In 1994 kwamen de eerste Power Macintosh-systemen met een PowerPC-processor op de markt. Daarbij had Apple ook aangekondigd dat het voor verschillende Macintosh-modellen een upgrade van het moederbord zou uitbrengen om ze om te bouwen tot Power Macintosh.[2] Dit aanbod was echter beperkt tot Macintosh-modellen die dezelfde behuizing gebruikten als een van de nieuwe Power Macintosh-modellen.[3]
Omdat een upgrade van het moederbord voor gebruikers een dure investering was, startte Apple in juli 1993 met een afzonderlijk PowerPC-upgradeproject met de bedoeling een zo goedkoop mogelijke PowerPC-upgrade te maken. De Power Macintosh Upgrade Card leverde alleen de hardware die absoluut noodzakelijk was om een bestaande 68040-gebaseerde Macintosh een Power Macintosh te laten worden. Hiermee wou Apple er voor zorgen dat er voldoende PowerPC Macs zouden zijn om ontwikkelaars ervan te overtuigen dat het de moeite waard was om hun applicaties te converteren naar PowerPC-code of om nieuwe applicaties specifiek voor PowerPC te ontwikkelen.[3]
Deze oplossing was bovendien ideaal voor bezitters van de Quadra 700, 900 en 950, die niet de mogelijkheid hadden om een upgrade van het moederbord te laten uitvoeren omdat deze machines hun behuizing niet deelden met een Power Macintosh.[1]
De Power Macintosh Upgrade Card bevatte een PowerPC 601-processor en paste in het "Quadra" PDS-slot van de computer. De upgradekaart maakte gebruik van "clock-doubling", een techniek waarbij de PowerPC 601-processor op tweemaal de bussnelheid van het moederbord werkt. Dit maakte het mogelijk om de upgradekaart in een breder scala aan 68040 Macs te gebruiken. De prestaties van een Macintosh met upgradekaart zouden met een factor twee tot vier kunnen toenemen bij gebruik van applicaties die specifiek voor PowerPC geschreven zijn.[3]
Om de kostprijs te drukken bevatte de kaart geen eigen geheugen maar gebruikte het RAM-geheugen op het moederbord. Een nadeel daarvan was dat wanneer de PowerPC-processor gegevens of instructies uit het RAM-geheugen moest ophalen, die informatie via de bus van de Mac moest passeren en een conversie moest ondergaan. Dit was veel langzamer dan wanneer er directe toegang zou geweest zijn tot RAM-geheugen rechtstreeks op de upgradekaart. Om dit probleem enigszins te verhelpen had Apple 1 MB level2-cache SRAM op de upgradekaart toegevoegd, wat een groot deel van de tijd moest goedmaken die verloren kon gaan aan busvertaling.[4]
Verder had de kaart ook geen eigen connectoren of andere interfaces, de kaart maakte gebruik van alle poorten die op de Macintosh aanwezig waren.[3]
Omdat de 68040-processor en de PowerPC-processor beide gebruik maakten van het RAM-geheugen op het moederbord, konden ze niet tezelfdertijd gebruikt worden.[3] Via een Mac OS controlepaneel moest de gebruiker kiezen of de computer opstartte in zijn oorspronkelijke 68040-configuratie of als een PowerPC-computer.
De Power Macintosh Upgrade Card ondersteunde alle 68040 Macintosh-modellen die uitgerust waren met een "Quadra" Processor Direct Slot. Voor de Centris/Quadra 610 moest een speciale adapter gebruikt worden.
Om de kaart te kunnen gebruiken moesten de computers over minstens 8 MB RAM beschikken en minstens System 7.1.2 draaien.
Op een 68040-gebaseerde Macintosh konden systeemversies tot Mac OS 8.1 geïnstalleerd worden. Met de upgradekaart kon de machine tot Mac OS 9.1 draaien, maar alleen als de kaart continu in gebruik was. Wanneer de kaart uitgeschakeld werd gaf de machine bij het opstarten een "Sad Mac"-logo weer omdat nieuwere versies van Mac OS niet compatibel waren met 68k-processoren. De upgradekaart werkte alleen tot Mac OS 9.1, aangezien vanaf 9.2 minimaal een G3-processor vereist was.
Ondersteunde modellen:[5]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.