Peter Joseph Lenné

Peter Joseph Lenné, ook Peter Joseph Lenné de Jongere (Bonn, 29 september 1789 – Potsdam, 23 januari 1866), was een Pruisisch landschapsarchitect en algemeen tuindirecteur van de Koninklijke Pruisische Tuinen (königlich-preußische Gärten).

Peter Joseph Lenné
Peter Joseph Lenné
Algemene informatie
Land	Koninkrijk Pruisen
Geboortedatum	29 september 1789
Geboorteplaats	Bonn
Overlijdensdatum	23 januari 1866
Overlijdensplaats	Potsdam
Doodsoorzaak	beroerte
Begraafplaats	Bornstedt Cemetery
Wijze van overlijden	natuurlijke dood
Werk
Beroep	tuin- en landschapsarchitect, hovenier, botanicus, architect
Werkgever(s)	Frederik Willem III van Pruisen
Werkplaats	Potsdam, Berlijn, Schloss Schönbrunn, Frankfort aan de Oder, Laxenburg castles
Bekende werken	Elisengarten, Klosterbergegarten, Slot Charlottenhof, Palaisgarten by Peter Joseph Lenné in Detmold, Großer Tiergarten, Ruinenberg, pleasure ground, Marlygarten (Sanssouci), Romeinse baden, Feldafinger Park
Leerlingen	Emil Sello
Studie
Leerling van	Joseph Clemens Weyhe de oude, André Thouin, Jean-Nicolas-Louis Durand
Kunst
Stroming	neoclassicisme
Familie
Vader	Peter Joseph Lenné Sr.
Broers en zussen	Clemens Lenné
Persoonlijk
Talen	Duits
Diversen
Lid van	Deutsche Gartenbau-Gesellschaft 1822, Prussian Academy of Arts
Prijzen en onderscheidingen	Orde van de Rode Adelaar 2e klasse (1850), honorary citizen of Potsdam (29 juni 1863)[1]
graf
De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata. U kunt die informatie bewerken.

Peter Joseph Lenné was bijna een halve eeuw lang de voortrekker van de tuinkunst in Pruisen. Hij ontwierp grote parken naar het voorbeeld van Engelse landschapstuinen en concentreerde zich op maatschappelijk aanvaarde stadsplanning in Berlijn door groene ruimten te creëren voor recreatie. Zijn werkgebied lag voornamelijk in de omgeving van Berlijn en Potsdam, maar sporen van zijn werk zijn ook in andere delen van Duitsland te vinden.

Kenmerkend voor zijn landschapsontwerpen zijn de zichtassen waarmee hij de afzonderlijke parken of parkdelen visueel met elkaar verbond, vooral in Potsdam. Hierdoor creëerde hij een samenhangend landschap van parken en gebouwen. Hij gebruikte het principe van visuele corridors ook als uitgangspunt bij het ontwerpen van kronkelende paden en tuinzones, waarbij hij accenten legde met expressieve bomen. Zijn landschapskunst vormt een essentieel onderdeel van het cultuurlandschap Berlijn-Potsdam, dat zich langs de Havel uitstrekt van het Pfaueninsel tot aan Werder. Dit landschap van de paleizen en parken van Potsdam en Berlijn werd in 1990 tot UNESCO Werelderfgoed verklaard.