Paulus Huigen

Paulus Huigen (Veldhuizen, 11 november 1952) is emeritus hoogleraar algemene sociale geografie, in het bijzonder de regionale geografie aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Levensloop

Huigen is geboren en getogen in Veldhuizen. Hij volgde het middelbaar onderwijs aan het Christelijk Gymnasium in Utrecht en hij behaalde in 1972 zijn Gymnasium Bèta-diploma. Hij studeerde sociale geografie in Utrecht en behaalde in 1979 zijn doctoraal examen sociale geografie.

Huigen begon zijn wetenschappelijke carrière op de Faculteit Ruimtelijke Wetenschappen in Utrecht als wetenschappelijk medewerker en promoveerde in 1986 bij Joost Hauer en Marc de Smidt op een onderzoek naar het bereik van bewoners in de landelijke gebieden in Zuidwest Friesland.

In 1995 aanvaardde hij het ambt van Hoogleraar Algemene Sociale Geografie, in het bijzonder de regionale geografie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij formeerde een nieuwe onderwijs- en onderzoeksgroep en veranderde de naam van de studierichting en vakgroep van regionale geografie in culturele geografie. ‘Dat is een naam die moderner klinkt en het beter doet in de marketing bij studenten. Met de naam van de vakgroep en studierichting verandert ook de inhoud van het onderzoek en het erop aansluitend onderwijs. Het krijgt een moderne theoretische basis, met nieuwe vakken, zoals ‘mensen en plekken’, ‘global village’, ‘representeren van plaatsen’, ‘heritage identities’ en ‘toerisme’ ^[1]

Van 1998 tot 2002 was hij Decaan van de Faculteit Ruimtelijke Wetenschappen. In 2017 ging hij met emeritaat.

Wetenschappelijk werk

Huigen ontwikkelde zich als een specialist op het gebied van de rurale geografie. Zijn in 1986 verschenen dissertatie maakte deel uit van het zogenaamde Zuidwest Friesland project van het Geografisch Instituut van de Universiteit van Utrecht. Huigen was geïnteresseerd in bereik en bereikbaarheid van voorzieningen in een perifeer landelijk gebied. De studie diende ook als een bijdrage aan de ontwikkeling van de rurale geografie. De theoretische delen van het proefschrift werden geschreven met behulp van het begrippenapparaat uit de tijd-ruimtebenadering van Torsten Hägerstrand. Huigen wilde met zijn studie een basis leveren voor de evaluatie van locatiebeslissingen bij rurale voorzieningen.

In 1989 verscheen onder de titel ‘De achterkant van verstedelijkt Nederland’ een verslag van een groot onderzoek in opdracht van de Rijksoverheid. Het platteland kreeg in het overheidsbeleid te weinig aandacht en deze studie maakte duidelijk dat er grote veranderingen in de sociaal-ruimtelijke structuur van de Nederlandse landelijke gebieden aan de gang waren. De landelijke gebieden waren geen exclusieve agrarische productieruimte meer. Nederlandse geografen (en zij niet alleen) hadden meer aandacht gehad voor stedelijke vraagstukken. Huigen heeft een belangrijke rol gespeeld in het aandacht vragen voor de landelijke gebieden. In 1996 stelde Huigen: ‘De uitkomst van de botsing tussen de verschillende economische en vooral culturele waarden van actoren in en buiten plattelandsgebieden zal doorslaggevend zijn voor de toekomstige functie en inrichting van plattelandsgebieden. Daarbij dient zich nadrukkelijk de kwestie van het bestaan van een regionale rurale identiteit aan’ ^[2]

In zijn onderzoek als hoogleraar in Groningen heeft het thema van de rurale identiteit geleidelijk aan een breder perspectief gekregen. Uit de sinds 2000 verschenen publicaties blijkt dat de wijze waarop groepen mensen betekenis hechten aan hun omgeving of plaats centraal komt te staan. Dat kan gaan over de manier waarop jonge volwassenen hun identiteit plaats geven of de rol van een bepaalde plaats of plek bij drinkpraktijken van jongeren. Steeds gaat het over het ruimtelijk gedrag en de daarmee samenhangende emotionele binding met de omgeving. Met de verkregen inzichten kan een bijdrage worden geleverd aan de eigenlijke doelstelling van de culturele geografie: het verbeteren van de plek waar mensen wonen en werken.