Loading AI tools
Italiaanse jazztrompettist, bugelspeler en componist (geboren 1961) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Paolo Fresu (Berchidda, 10 februari 1961)[1][2] is een Italiaanse jazzmuzikant (trompet, bugel), -arrangeur, producent en -componist.
| Paolo Fresu | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Berchidda, 10 februari 1961 | |||
| Geboorteplaats | Berchidda | |||
| Land |  Italië | |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant, componist, arrangeur, producent | |||
| Instrument(en) | trompet, bugel | |||
| Label(s) | EMI, Columbia, Blue Note, RCA | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Paolo Fresu begon zijn carrière in een lokale band in zijn geboortestad, waar de jazzbassist Bruno Tommaso[3] hem opmerkte en hem in 1982 in zijn band haalde. Hij studeerde tot 1984 aan het Sassari Conservatorium en studeerde daarna aan de Universiteit voor Muziek en Schone Kunsten in Bologna als student van de trompettist Enrico Rava. In 1985 bracht Fresu zijn eerste album Ostinato uit. In 1986 vergezelde hij Bruno Tommaso op een Amerikaanse tournee. De daaropvolgende samenwerking met Furio Di Castri[4] (bas) en Aldo Romano (drums) was buitengewoon succesvol. Paolo Fresu trad op met zijn Angel Quartet met Nguyên Lê, Antonello Salis[5], Furio Di Castri en Roberto Gatto, evenals met het Paolo Fresu Quintet en Sextet, met Tino Tracanna[6], Roberto Cipelli[7], Attilio Zanchi[8], Ettore Fioravanti, in een duo met Furio di Castri, in een trio met Di Castri en James Taylor (The Open Trio), de band Palatino (met Glenn Ferris[9], Michel Benita en Aldo Romano), de formatie P.A.F. (met Furio di Castri en Antonello Salis), evenals met Jon Balke en Pierre Favre (Fresu-Di Castri-Balke-Favre) en de band Paolo Fresu Euro4th.
Zijn stijl wordt vaak vergeleken met die van Miles Davis uit de jaren 1950. In zijn latere werken, zoals Ensalada Mistica opgenomen in 1994 met Gianluigi Trovesi of het album Melos, opgenomen door RCA Victor in 2000, emancipeerde hij zichzelf van zijn vroege stijl. Sinds 1989 is hij directeur van het Nuoro Jazz Seminar in Nuoro, Sardinië. In 2007 nam hij het album Mare Nostrum[10] op met Richard Galliano en Jan Lundgren[11] voor het ACT-label, dat in 2011 goud kreeg voor 10.000 verkochte exemplaren in Duitsland en speelde op het JazzBaltica Festival. In de loop van zijn carrière heeft Fresu gewerkt aan opnamen van Gianluigi Trovesi (Roccellanea, 1983), Paolo Damiani (Poor Memory, 1987), Paolo Carrus (Sardegna Oltre Il Mare, 1992; Odras, 1997), Furio Di Castri (Urio, 1993; Fellini, 1999), Michel Portal (Cinémas, 1995), Giorgio Gaslini[12] (Jelly's Back in Town, 1996), Guido Manusardi[13] (The Village Fair, 1996) en Pier Paolo Pozzi[14] (2000). Met Enrico Rava speelde hij een eerbetoon aan de trompetidolen Miles Davis en Chet Baker (Shades of Chet, 2001; Play Miles Davis, 2002). Hij nam in 2007 The Lost Chords Find Paolo Fresu op met Carla Bley.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
